De laatste dag.

Het is voorbij, mijn laatste stukje uit Beijing. Wanneer een toernooi voorbij is, is alles anders. Vanochtend geen rijen en drukte voor het hotel bij één van de ingangen van Het Olympisch gebied. De controles blijven dat wel. Ook geen taxi’s meer voor de deur, want er valt niemand af te zetten. Het gebied is nog niet vrij gegeven dus heerst er stilte. Een paar verkopers met stickers en vlaggetjes proberen hun laatste waar te slijten, met wat eens veel waard was. We nemen afscheid van vertrekkende collega’s en die bellen later weer hoe het is gegaan met de bagage wanneer ze op de luchthaven door de douane zijn. Hoeveel kilo mag er namelijk mee? Van Jaime begreep ik dat hij 30 kilo mee mocht nemen, dat moet lukken.


Met Radu Korizna (Poolse collega) heb ik, ondanks een fikse vermoeidheid er toch voor gekozen een uitstap te maken: The summer palace. Geen gek gekozen doel, blijkt later, want het is daar werkelijk schitterend. Het buitenverblijf van Keizers en aanhang, een zomerhuisje, maar dan van uitzonderlijk formaat en oppervlakte. Veel gelopen dus. Terug weer langs de silkmarket om nog weer wat spullen aan te schaffen en vervolgens naar het plein. Nog één keer het zien, misschien kom ik hier nooit meer. En filmen, veel filmen, alsof ik de herinneringen dan makkelijker bewaar. Fietsende Chinezen, de taxi’s, gezinnen wandelend met één kind, de parasolletjes en de uitzonderlijke gebouwen.

Later eet ik met Radu in een Koreaans BBQ restaurant. Hier geen hamburgers, worstje en saté, maar ander vlees en veel groente. Heerlijk is het. Het wordt voor ons aan de tafel bereid. We praten over de wedstrijden, onze gouden dames en de unieke vriendschap die we hebben.



In het hotel drinken we een laatste glas met ook wachtende collega’s. We spreken nogmaals over de ontmoeting, de mooie sportmomenten en wisselen adressen uit. Ik kan inmiddels naar vele landen op vakantie.

Nu is het tijd om mijn koffer te pakken. Een nieuwe koffer, want die van mij overleefde de grote inhoud niet. Hoewel ik ook niet weg wil, van wat zo goed was wil je houden, ga ik ook dolgraag naar huis.
Ik bedank wat vrijwilligers met een oranje klompje en we nemen de laatste foto op de trappen van het hotel. Morgen vliegen we uit. Naar Duitsland, Griekenland, Polen, Zuid Afrika, Nieuw Zeeland, Australië, Italië, Hongarije en Nederland! Ik ontvang een uitnodiging om woensdag met Ditty de felicitaties in ontvangst te nemen in de ridderzaal in Den Haag en later Scheveningen. Ik zie dan de dames weer en de staf van de Nederlandse ploeg. Blij dat ik daar bij mag zijn!

Ik dank iedereen voor het medeleven en belangstelling. Ik begrijp dat ik de Spelen hiermee een beetje naar Nederland bracht, maar Nederland bleef zo ook een beetje bij mij. Het schrijven deed ik met veel plezier (nooit geweten) en het ontlaadde mij van alle indrukken en belevenissen. Ik kon het kwijt en hoewel ik altijd wel goed slaap, viel ik telkens daarna als een blok in slaap.

Nu naar mijn familie, om onze verhalen weer te delen. Heerlijk vooruitzicht.
Ik kijk er naar uit.


Liefs
Hans

Grenzen vervagen

Het zit er op, de vlam is gedoofd en de vlag is onderweg naar Londen. Het waren prachtige spelen, ontroerend, uitdagend; ‘one world, one dream’. Je ziet die spreuk overal hangen, maar het zegt veel. Olympische spelen brengt niet enkel topsport, maar ook mensen bij elkaar. Je spreekt met mensen overal, het voelt echt als één big family. In de metro, rond de wedstrijden, in restaurant en bezienswaardigheden. Grenzen lijken er niet te bestaan. Je spreekt elkaar aan en krijgt altijd antwoord of gaat met elkaar op de foto. Allen bezield door de fraaiheid en het fascinerende wat sport heet. Sport verbroederd en dat zie je op de spelen.

De Hongaren wonnen de finale tegen Amerika

Wanneer straks de spelen in Londen zijn, is het een buitenkans om dat van dichtbij eens mee te maken. Het zal ook anders zijn, want het is daar veel duurder. Dat is jammer, want het zou voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Natuurlijk liggen de reiskosten naar Beijing veel hoger dan straks naar Londen, maar het verblijf, vervoer, eten, en de prijs van de kaartjes liggen vele malen lager.
Na de indrukwekkende sluitingsceremonie zaten we met een grote groep scheidsrechters bij elkaar en dronken een biertje. Een collega van Nieuw Zeeland, Zuid Afrika, Duitsland, Spanje, Schotland, Turkije, Amerika, Australië, Griekenland … We spreken Engels en ofschoon we elkaars familie niet kennen, zijn we toch vrienden. We praten over ons land, hoe de dingen geregeld zijn en de verschillen. Van alles komt echt aan bod. En we maken iets mee wat ons samenbrengt en we vertellen hoe wij dit meemaken, over de fantastische prestaties (ieder land heeft namelijk zijn eigen favoriete sport en daar kijk je dan vervolgens met aandacht naar), maar ook de teleurstellingen. We spreken uit dat het uniek is dat we dit mogen beleven, wat we gezien hebben in de stad, waar het goed eten was en waar niet. En daarom zitten we dan toch van blijdschap en ontroering tijdens de sluitingsceremonie zonder schroom met lantarentjes te schijnen en vlaggetjes te zwaaien, grote volwassen kerels bij elkaar, met één gedeeld gevoel: ‘Dat het zo mooi is om er bij te zijn.’



Ik zag onze dames het stadion inlopen, ontdekte onze bondscoach Robin, dokter Rick, manager Arno, een paar dames van DE ploeg, Fatima (snel scherp stellen) en vele anderen. Ik ontdekte dat Maarten van der Weiden, de lange afstandzwemmer de vlag droeg en daar ben je dan ook zo blij mee en je vertelt dat dan ook aan de mannen om mij heen. Van zijn ziekte en zijn overwinning en iedereen kijkt dan toch naar deze sportman met die andere ogen. En iedereen gunt hem dan ook dit plezier. Je gaat ‘hen’ dan filmen, want je wilt immers je vrienden/familie op de film. Je wilt het vastleggen en bewaren, ook om hen later weer terug te zien. Ik lieg er niet om, maar het ontroert me en raakt me diep van binnen. Komt natuurlijk ook om die onvoorstelbare mooie zege van ‘onze’ dames, dat maakt het ook uniek. Prestaties bevorderen dit gevoel. Maar in 1992 was ik als toeschouwer op de Spelen in Barcelona en toen had ik ook dezelfde ervaring.
Straks reizen de meiden naar Nederland en ontvangen de huldigingen en dat is hen gegund. Ik reis niet met hen mee. Dat mag niet, want scheidsrechters zijn neutraal weet u wel. Jammer natuurlijk, erg jammer, maar ook weer niet. Ik merk dat ik enorm moe van het alles ben en ik vind het ook daarom straks ook heerlijk om in rust naar huis te gaan. Naar huis. Naar mijn kinderen en Ditty, weer heerlijk bijkletsen en … genieten.



Laten de spelen in deze fraaiheid toch altijd zo voortgaan. Met misschien nog meer landen, met misschien nog meer atleten en supporters. Even niet praten over economische problemen of andere zaken, maar genieten en leven met elkaar en van de unieke prestaties. Over alle grenzen heen.

Dag 16

Een rustdag in het polo toernooi zorgde voor een toeristisch dagje. De zon scheen volop en de lucht was kraakhelder. Een uitstekende dag voor het bezoeken van een wereldwonder: de grote muur. Dit grootste vestingwerk in de menselijke geschiedenis werd gebouwd om een invasie van nomadenstammen uit de steppes te voorkomen. Mao liet ons destijds al weten (wellicht met gevoel voor toerisme), dat je China niet bezocht had wanneer je deze muur niet had bekeken. Weinig tegen in te brengen lijkt me. Met 12 collega’s vertrokken we in 4 taxi’s vanochtend naar Juyongguon (heb ik zojuist nog even opgezocht om het niet fout te schrijven).



We waren niet de enige zal ik maar zeggen die op dit idee gekomen waren, het krioelde van de mensen, ook veel Olympiërs. Aan de voet van de muur aangekomen gingen we met een kabelbaantje naar boven, terug zouden wij te voet gaan. ‘Een kwartiertje wandelen’ zei onze gids optimistisch. De muur ligt in een prachtig bosrijk gebied, één en al groen. Het gekke is dat we nog steeds geen vogel kunnen ontdekken. Wel vreemde vogels natuurlijk, maar geen vliegende. Vreemd. De muur loopt slingerend door China en heeft een lengte van 10 000 kilometer, werd me verteld. Klopt, maar dan wel Chinese kilometers, voor ons betekent dit 4000 km (sommige zeggen 5000 km, maar een kniesoor die op dit verschil let, indrukwekkend blijft het). Het was zeer de moeite waard, ondanks de drukte en de warmte.



Mijn kuiten werden stevig op de proef gesteld, want de muur heeft enorme stijgings- en dalings percentages. Je puft je suf en ik was blij dat het maar een kwartiertje wandelen was naar ons beginpunt. Misschien dat onze gids Lily, dit ooit in een drafje heeft afgelegd, of zijn Chinese kwartiertjes van andere waarde, want het werd een goed uur en 30 minuten. Het mocht de pret niet drukken en tussen foto nemende mensen door hebben we met goed gevolg de afstand afgelegd. Wanneer u gaat, stevige schoenen aan, water mee en vrij zijn van hart problemen, want anders kan deze tocht wel eens met recht aflopen. Ook opa en oma op leeftijd op een bankje beneden laten.
Overal kom je weer Chinezen tegen die hun koopwaar aanprijzen. Vaak met vervelende aandrang. Hoewel ik soms best belangstelling had om iets van dichtbij te bekijken, zie je daar toch snel vanaf.
Na de muur werd de tocht voortgezet naar de Mingtombes. Hier liggen 13 van de 16 Mingkeizers begraven. Na een wandeling door een Cypressen rijk gebied (de Cypressen werden gepland als teken van eer aan de overledenen), kwamen we aan in de 26 meter diep liggende tombe. In grote rode (hoe kan het ook anders) ‘kisten’ liggen daar, zo moeten wij aannemen deze keizers en hun aanhang. Het enige wat opviel hier was de grote berg geld welke op de kisten wordt geworpen. Zo wordt er toch nog goed gezorgd voor de overledenen en het schijnt geluk te geven. Verwachtingsvol liep ik rond, camera in de aanslag, maar stond na een kleine 10 minuten weer buiten. Dat was het, zo’n beetje.

Met mijn collega Jaime ben ik vanavond uitgebreid gaan eten in een beroemd Peking eend restaurant. Een must hier natuurlijk. We hadden uit een boekje begrepen dat hier de eend op zijn lekkerst wordt bereid. Onze gids had een tafel voor twee gereserveerd, een vereiste zo bleek later.
Met de Taxi vertrokken we. We hadden het adres in ‘t Chinees genoteerd gekregen, dus de chauffeur begreep het. Nadat we rond het Tiananmenplein voor de derde keer hetzelfde punt bereikte, begonnen wij argwaan te krijgen. Op een goed moment begon hij in uitstekend Chinees aan Jaime die voorin zat, iets uit te leggen waarvan wij begrepen dat hij de weg kwijt was. Dat dachten we al. Jaime keek hem vriendelijk glimlachend aan en zei toen hij uitgesproken was verlossend: ‘I do not understand what you are saying’. Het begon mij op de lachspieren te werken, maar hield me in. De man vervolgde zijn speech, telefoneerde en zette zijn wagen tenslotte aan de kant de handen ten hemel gerezen. Hij wees met zijn armen alle kanten op of wij het wisten welke richting nu de juiste zou zijn, en ik dacht wanneer hij nu een rekstok zou hebben er ongetwijfeld een 10 zou worden gegeven. Omstanders kwamen erbij en zij wisten ook wel een goed restaurant voor ons, hulpvaardig blijven ze! De man stapte uit en vergat daarbij dat hij zijn gordel los om de schouders had geslagen en verdween uit het zicht. Hij lag plat op het asfalt. Krabbelde overeind en zette zijn bril recht, zijn gezicht leek nog platter en vervolgde zijn monoloog. Bij mij was de beleefdheid verdwenen en ik lag ook plat, maar dan van het lachen op de achterbank. De tranen liepen over de wangen. Ook omdat Jaime uiterst rustig bleef en maar vriendelijk bleef kijken. De man zag er de humor niet van in, volgde tot slot de aanwijzing van een vriendelijk agent en na 5 minuten stapten wij uit zijn auto. Te voet zouden we proberen de bestemming wel te zien te halen.’Bye bye, thank you.’



Onze inspanning werd beloond, want uiteindelijk kwamen we in het voortreffelijk restaurant aan. Het was niet onze goedkoopste avond zal ik maar zeggen, maar in Nederland kun je voor dat geld misschien net gaan wokken. Heerlijk was het en het werd met zorg aan tafel bereid door de kok met neuskapje. De ober deed enorm zijn best het ons naar de zin te maken en gaf ons tot slot een A4tje waarop wij onze ervaring konden geven. Hij glom van trots toen hij onze mening las en nog meer toen hij van ons een bescheiden fooi kreeg voor bewezen dienst. Hij vloog voor ons uit over de trappen naar de uitgang en boog nederig bij het verlaten van het pand. Een geslaagde avond!

Morgen is het de laatste dag van de spelen en begint het kofferpakken. Ik verlang er naar om weer naar huis te gaan. Heerlijk straks weer met vrouwlief en de kinderen.

Toernooi zit er op.

Het toernooi voor mij zit er op. Ik had nog wel stiekum gehoopt op nog een wedstrijd, ook omdat ik in eerste instantie op de kleine finale dames stond, maar het is niet zo. Margeta en Tulga fluiten de kleine finale Montenegro tegen Servië en de finale wordt geleid door Brugljan en Turgotte. Het is niet anders en ik ga morgen lekker kijken!
Vijf heren wedstrijden heb ik mogen fluiten:
Servië-Kroatië 8-11
Australië-Canada 8-5
Australië-Hongarije 12-13
Servië-Italië 12-13
Kwartfinale: Spanje-Servië 5-9
Toch geen onnaardig lijstje!

Dag 14

Het was een dag van 'bijkomen' en ook o.a. de halve finales bij de heren.
Geen wekker gelukkig vanochtend, hoewel ik toch redelijk op tijd wakker was. Je eerste gedachte zijn dan toch of het werkelijkheid is het grote succes bij de dames of niet ... Dagelijks ontvang ik de Chinese krant (in het Engels gelukkig) en daar werd ook de Nederlandse prestatie voluit gepresenteerd. Binnen het waterpolowereldje hier werd Nederland ook volop geprezen. Wel onbegrip naar de Amerikaanse coach. Hoe is het mogelijk dat Daniëlle maar liefst 7 keer kon scoren? Hoewel dat niet uit te leggen is, heb ik wel een vermoeden. Wij hebben in de halve finale goed gescoord uit diverse combinaties. Met name Marieke van de Ham schoot er vanaf de rechtervleugel een aantal fraai in. De keepster van de Amerikanen speelt geen gelukkig toernooi, dus wilde men (althans zo denk ik bescheiden) het schot niet uit een combinatie laten komen. Dan is zij, maar ook de Amerikaanse ploeg kwetsbaar. Verkeerde keuze dus, althans een prima keuze voor ons. In ieder geval is iedereen heel blij dat Nederland weer aan de wereldtop staat en is men verbaasd dat onze bondscoach vertrekt. Moet ik ook steeds weer uitleggen!

Eerst ben ik vanochtend naar het synchronized swimming gegaan ('goed hè Leonie?'). De groepsuitvoering stond op het programma en dat is werkelijk een prachtig gebeuren. Mijn Spaanse collega Jaime was enthousiast over de Spaanse inbreng en ik met hem, want de Spaanse schonen heb ik ook op het EK in Eindhoven gezien. Morgen is de finale en het belooft een spannende ontknoping te worden in een bomvolle zaal (6000 man!). De Russische dames staan bovenaan, maar Spanje volgt. Ik ben voor hen: Ariba ariba!

De Spaanse benen mogen er zijn ...

s' Middags zijn we naar het zwembad gegaan voor de halve finales waterpolo. Tijdens de eerste wedstrijd mocht ik twee keer op het time out knopje drukken, een intensieve klus dus. Vooral de eerste wedstrijd tussen Hongarije en Montenegro was een erg leuke en spannende wedstrijd met als winnaar Hongarije. Wanneer je time out knop moet bedienen zit je vlak naast de spelersbank en het is fascinerend om te zien en te horen hoe de reacties zijn. De finale wordt gespeeld tussen USA en Hongarije en ik denk dat dat een mooie finale kan worden tussen twee mooi spelende ploegen. De kleine finale kan wel eens zwaarder zijn om te fluiten, die tussen Servië en Montenegro. Vorig jaar heb ik die wedstrijd in de world leaque gefloten en de emoties spatten er toen al vanaf. Laat staan wanneer het gaat om het Olympisch brons. Met een vierde plaats heb je echt niets.
Heb ik kans op één van deze wedstrijden? Geen idee en ik probeer me er ook niet druk om te maken. Zoals ik al eerder aangaf ben ik tevreden met mijn gekregen en verlopen wedstrijden en kan ik met een goed gevoel aan mijn optreden terugdenken. Ik hoorde wel vandaag dat ik met mijn Amerikaanse collega Chaney in eerste instantie op de kleine finale bij de dames stond aangesteld. Dit schijnt ook op internet te hebben gestaan. Echter toen kwamen de heren er achter dat Kissely de dames finale zou fluiten, een Hongaar. In de kleine finale speelde Hongarije dus wanneer ik of Chaney iets geks tegen deze ploeg zou doen, dan kon hij weer revanche nemen in de finale … en dus zijn wij van die wedstrijd afgehaald. Illustratief voor het aanstellingsbeleid, lekker over nagedacht.

Tussen de speelperioden in, tijd voor vermaak!

Langzaam aan begin ik toch ook weer erg naar huis te verlangen. Ik wil graag weer bij mijn gezin zijn en kan niet wachten op weer een heerlijk weekendje op de camping bij van Eem! Ook weer een mooi vooruitzicht.

Morgen is het een rustdag en wij gaan onder andere naar de Chinese muur. Ik heb er erg veel zin in. We gaan met een flinke groep en hebben per 3 personen een taxi voor 1 dag gehuurd (kosten € 20,- p.p.!). Morgenavond hoop ik te horen of ik nog een keer mag fluiten. We zullen zien.

Ik wil ook nog iedereen bedanken die reacties plaatsen. Ik kan helaas niet persoonlijk terug reageren, want dat lukt niet hiervandaan (ik zie het e-mail adres niet), maar mijn dank is groot! Erg leuk.

Onze meiden in het HHH

Ik zie nu op tv de herhaling van de hockeydames, ook goud! Geweldig om te winnen van die Chinezen, echt niet makkelijk. Ze zullen wel gehuldigd worden vanavond in het HHH, maar daar ga ik niet heen dat wordt me te gortig. Het lichaam heeft rust nodig. Zouden die dames trouwens ook gaan crowd surfen? Dat had ik wel mee willen maken natuurlijk, maar zo mooi als dat gisteren was daar kunnen zelfs deze fraaie dames niet aan tippen!

Dag 13, een gouden dag.

Een bewogen dag vandaag in Beijing. Wat een goud en een droom die werkelijkheid wordt. De dames winnen hun wedstrijd tegen het grote USA, de wereldkampioen.



Vanochtend heb ik eerst heerlijk uitgeslapen. Rond 9.30 uur werd ik wakker en ging douchen, shaken en naar beneden. Om 10 uur had ik afgesproken om een toeristisch route te gaan maken. Het regende pijpenstelen en het doel van de ochtend werd aangepast; de silkmarket. Met Jaime Moliner vertrok ik in de taxi naar dit koopmansoord. Jaime is een op en top zakenman, dus met hem was ik verzekerd van een gratis les in de kunde van het zaken doen. Op de silkmarket, waar alles te koop wordt aangeboden was het een Olympische drukte van belang. Na vele marktkramen te hebben bezocht besloten wij tot het beleven van een voetmassage. Ik kreeg een Chinese dame toegewezen die zich een half uur ontfermde over mijn voeten. Heerlijk was dat. Ze keek met zorg naar de onderkant van mijn voeten (veel te veel eelt) en ik begreep van haar dat een uitgebreide behandeling noodzakelijk was. Toch maar afgeslagen, een half uur zorg aan mijn voeten leek mij meer dan voldoende en ook de aangeboden manicure behandeling vond ik aan mij niet besteed. Hierna koffie gedronken op een terras en snel naar het hotel en vervolgens naar het zwembad. Naar onze finale.


Welk een spektakel. Wat een feest. Nederland wint de gouden medaille, ik kan het nog steeds maar nauwelijks bevatten. Het was misschien niet de beste wedstrijd die ik heb gezien, maar wel de allermooiste. Toen ik 10 jaar oud en op Texel was op vakantie met mijn ouders, won Jan Jansen de Tour de France. Ik herinner mij nog de opwinding op het strand en het rennen naar een radio. Ik heb het voetbal gezien in 1974, in 1988. De Europacupsuccessen van Ajax, Joop Zoetemelk wereldkampioen, de volleyballers goud, de elfstedentocht, Sven Kramer, het zijn enorme sportmomenten, maar alles verbleekt met mijn waterpolohart bij dit. Omringt door onze Prins, Erica Terpstra, NOC bekleders en zoveel publiek zien we Nederland enorm van start gaan. Daniëlle de Bruijn schiet ze van alle kanten binnen en voor we het weten leiden we met 4-0. Vanaf dat moment zit niet alleen de ploeg in een flow, maar het publiek ook. Je voelt het gewoon, dit gaat niet meer mis. Ilse van de Meijden laat haar klasse tot de laatste seconden zien en dan ontploft het Yingdong zwemstadion. Van gekkigheid weet ik niet meer wat te doen. Ik schud de hand van onze Prins alsof we elkaar al jaren kennen. Henk Gemser lijkt nog blijder dan ooit destijds met al die overwinningen en het bad zit zo ver van huis, maar toch barstensvol met Nederlandse waterpolofans. Alles gaat zoals in een film. De ontlading, huldiging, ontmoeting en het ongeloof. En ik ben er bij. Ik juich en met mij velen, want mijn mobiel ratelt alsof het defect is. Ik kom (bekende) sportverslaggevers en we slaan elkaar op de schouders en weten, hier is iets bijzonders gebeurd. Hier is waterpolohistorie geschreven. Tijd voor tranen heb ik niet. Ik wil overal tegelijk zijn. Bij mijn collega's om te horen hoe goed het was, bij de meiden, Robin, Arno, Hans Nieuwenburg (als perschef hier aanwezig), Kees van Hardeveld en nog veel meer.

In het HHH zweef ik voor aan in het publiek. Kom bekenden tegen en allen juichen. Ik word gefeliciteerd alsof ik het ben die de laatste bal in het netje legde. De dames worden geroemd en 'vliegen' crowdsurfend over onze handen. 'We dragen ze op handen'. Wat ben ik trots op deze meiden en de leiding. Wat hebben ze met elkaar ons een geluk bezorgd. Voor eventjes lijkt het waterpolo volkssport nummer één.

Achter de schermen wordt het feest verder gevierd. Me de ouders, vrienden, speelsters. Met Hans Nieuwenburg drink ik een biertje op een muurtje en nog steeds met verbazing praten we over dit moment.

Dan slaat de vermoeidheid toe en ik ga slapen. Ik bewaar deze dag als mooiste herinnering op sportgebied. Dat ik geen halve finale fluit in het mannentoernooi is jammer, maar mag de pret niet drukken. Hoewel … stiekum hoop ik toch nog op een wedstrijd … wie weet.

Spanje-Servië 5-9

Vandaag heb ik de kwartfinale Spanje-Servië gefloten met mijn Canadese collega Turcotte. Ik ben zeer tevreden over deze wedstrijd. En kwartfinale fluiten is toch iets heel moois. In tegenstelling tot wat het woord kwartfinale doet vermoeden, zijn er slechts twee wedstrijden in deze categorie. Nummer één uit iedere poule is automatisch geplaats voor de halve finale en de nummers twee en drie uit iedere poule spelen tegenovergesteld voor de overige twee plaatsen.

Vanochtend ben ik vroeg opgestaan en zijn we eerst naar het Tiananmenplein gegaan. Dat klinkt misschien gek, op zo'n belangrijke dag, maar ik vind het ook fijn om de dingen te doen die ik graag wil doen en ook voor afleiding zorgen. Wanneer ik zaterdags een belangrijke wedstrijd heb ga ik ook boodschappen doen enzo, ook dus dingen, die niets met de wedstrijd van doen hebben.

Ik was samen met Jaime Moliner, Rado Korizna en Agyros. Na over dit immense en indrukwekkende plein te hebben gelopen met duizenden Chinezen en toeristen kwamen we bij de verboden stad. (Tussen haakjes: zo grappig. Door omstanders wordt je regelmatig gevraagd om met hen op de foto te gaan, van jong tot oud ...).

Ik was in de verboden stad al eerder, maar wilde graag naar binnen, omdat onder andere mijn gemaakte foto's hier verloren zijn gegaan. Nu zag ik toch ook weer heel andere dingen. Het was ook nu weer erg bijzonder. Duizenden mensen waren er en het was erg warm.

Met de taxi zijn we vervolgens teruggegaan, want ik wilde minstens twee uur ruststijd hebben in ons Hotel Catic. Gelukkig waren we daar om 13.00 uur, dus had ik genoeg tijd, mijn bus naar het zwembad vertrok om 15.30 uur. Ik ben al denkende aan de wedstrijd als een blok in slaap gevallen en werd om 15.15 uur wakker. Slapen doe ik eigenlijk altijd wel. Mijn zelfvertrouwen is groot na de vorige wedstrijden, dus dat geeft vertrouwen. Douchen en op naar het zwembad.

Ik heb weinig gezien van de andere kwartfinale tussen Kroatië en Montenegro. Ik doe mijn eigen dingen, drink koffie, loop een rondje buiten, kijk van bovenaf naar deze wedstrijd en kleed mij ruim op tijd om. Het was prettig weer met Turgotte te fluiten. Je weet wat je aan elkaar hebt. Ook belangrijk voor mij om even contact met 'thuis' te hebben. Ik wil hier zo graag goed presteren en mis dan mijn familie natuurlijk. Zenuwachtig? Nee, gespannen wel, maar ik voel me erg goed, dus zenuwachtig niet. Ik geniet enorm.

De wedstrijd verliep goed. Het was jammer dat Spanje snel op achterstand kwam en niet meer terug kon komen. De druk was goot, dat wel, maar ik voelde mij goed. Het is echt super om alleen al, onder denderende muziek met de ploegen het volle stadion in te komen. Ik geniet van alles. De wedstrijd verliep zoals ik hoopte. De gedelegeerde Niko Firouljou (nog noot op een scheidsrechtersfluitje geblazen) was tevreden, maar belangrijer, ik ook. Het voelt goed.

Nu heb ik vijf wedstrijden gefloten en wellicht komt er nog één. Tijd voor een tussenevaluatie. Ik ben echt heel erg tevreden. Ik heb prachtige wedstrijden mogen fluiten en géén zijn slecht verlopen. Nu is het afwachten. Vanuit Nederland hoor ik dan goed bedoelde aanmoedigingen, dat er een grote wedstrijd zal volgen. Zo eenvoudig ligt dat niet en dat weet ik. Er zijn veel goede scheidsrechters hier en waarom zouden ze voor mij kiezen? De dames finale wordt gefloten door Kissely en Caputti, ok dat kan ik wel begrijpen, maar het aanstellen van de wedstrijden is echt niet te doorgronden. Kanshebbers op een grote wedstrijd? Ik denk: Tulga, Alfanbajev, Moliner, Bock, Margeta, Cheney, Korizna, Ciric en ... ach we zullen zien. Ik kon niet beter dan ik hier heb laten zien, dus daar ben ik echt trots op en blij mee. Daar kan ik mee thuiskomen. Ik kan mezelf niets verwijten.

Trots ben ik ook zo zeer op onze meiden. Het ontroert me. Zo mooi om hier bij te zijn en de waterpolowereld bewonderend over Nederland te horen praten. Ik hoor ook binnen de scheidsrechters een enorme erkenning naar onze vrouwen. Morgen is het feest in het HHH en ik ben daar bij. Een huis vol fans van het waterpolo!

Gaan ze goud winnen? Ach het zilver glanst goud natuurlijk, maar toch.... zo dicht bij als nu, komen we misschien nooit meer. 'Het hoofd leeg maken meiden en gaan voor alles wat mogelijk is'. 'We' hebben niets te verliezen en dat geldt niet voor de Amerikanen. Geloof me, ik zit met een trots hart morgen op de tribune. Ik mag niet schreeuwen en/of aanmoedigen (als neutraal scheidsrechter) maar juich ze in stilte naar voren. Geloof ik in hun kansen? Zeker, heel zeker. We kunnen absoluut winnen. De ploeg straalt fitheid uit en is echt in hele goede vorm, mentaal en fysiek. We zullen zien. En dat ik daar bij mag zijn, ongelooflijk!

Twee keer fantastisch!

Wat een buitengewone mooie belevenis vandaag. De dames winnen de halve finale van topland Hongarije. Het was een super wedstrijd die verliep zoals die moest verlopen. Scoren en afstand nemen en die behouden. Het team toont veerkracht, geduld en fitheid! Amerika is een zeer sterke tegenstander, maar je weet het in sport maar nooit. Scoren kunnen we en de verdediging zit goed in elkaar. De wedstrijd tegen Amerika zal heel bijzonder worden. Twee landen die het waterpolo kunnen spelen zoals het gespeeld moet worden. Ik ben erg blij voor de dames en de staf. We gaan in ieder geval een historische wedstrijd meemaken. Eigenlijk hebben we niets meer te verliezen en kunnen daarom vrijuit spelen. Ons land ligt aan hun voeten, misschien volgt de wereld ook nog! Misschien later meer hier over.

Na de ontmoeting met onze toppers liep ik terug naar het hotel en dacht na over mijn volgende wedstrijd. Komt er nog één, of vonden de heren het genoeg zo. De collega's doen het in mijn ogen erg goed en wie ben ik in dat geheel. Het lijstje werd net opgehangen toen ik binnenwandelde, net als iedereen, snel kijken dus. Je begint zo'n lijst van boven af aan af te speuren en ik zag mijn naam eindelijk bij de laatste wedstrijd! Heerlijk. Spanje tegen Servië, kwart finale en niet de minste. Ik ben er erg gelukkig mee. Ik kies er voor een rustige avond te nemen en goed te slapen. Een mooie wedstrijd krijgen is één, hem goed fluiten is twee. We zullen zien, tot later.

Dag 10

Het was vroeg op staan vanochtend. 7.15 uur liep de wekker af, maar mijn natuurlijke wekker had mij hier al voor gewaarschuwd. Helaas had ik geen melk meer in mijn kamer en de winkel zou pas om 9 uur opengaan, dus geen shake vanochtend. Nu kan ik makkelijk zonder ontbijt, wat water en een kop koffie dat gaat prima. De bus naar het zwembad vertrok om 8 uur. Het is dan al een drukte van belang voor de ingang van het Olympic Green, zo wordt de ruimte rond het Olympisch stadion genoemd. Grote rijen Chinezen staan geduldig hun controle af te wachten.

Langs de badrand

Mijn vierde wedstrijd in dit toernooi (en de laatste poulewedstrijd bij de heren) ging tussen Servië en Italië. Italië is voor de medailles al uitgeschakeld, maar Servië heeft belang voor een goede uitgangspositie. Ik floot samen met mijn Russische collega Sergei Antsiferov. De tribunes zijn steeds zeer goed bezet, ook op deze ochtend. De eerste 3 parten verliepen rustig. Het spel van Servië kan mij nog niet boeien. Het lijkt dat er geen team staat, maar misschien is het hier de bekende schijn die bedriegt. Italië wilde deze wedstrijd wel graag winnen. In de laatste periode brandde de strijd los, met als eindwinnaar Italië. Nog één wedstrijd en ik heb de hoeveelheid wedstrijden die ik graag wilde fluiten gehaald. Misschien worden het er nog wel twee, wie weet. Het gevoel is goed, maar er zijn goede scheidsrechters aanwezig. De dames van Nederland kapen de mooie dameswedstrijden voor mijn neus weg, maar ik gun het hen van harte. Het Nederlandse waterpolo is meer gebaat bij succes van het Nederlandse team, dan bij het presteren van ene Hans Klopper. Voor mij dus geen halve finale dames (of toch … ik zit als grensrechter op de stoel bij USA-Australië). Wij (de scheidsrechters) worden bij alle wedstrijden vanaf nu ingezet, dat wil zeggen als grensrechter of als jurylid. Daar houden wij scheidsrechters niet zo van, maar ik mag (nog) niet klagen, want dit is pas mijn eerste keer en er zijn er velen die al veel vaker zo hun talenten hebben moeten tonen. Natuurlijk hoop ik nog op iets moois, maar ik weet maar al te goed dat de tombola van aanstellingen nu begint. Niet te lang nadenken bij de complimenten van de hoge heren, die heb ik vaker gehoord, ze kunnen je er ook mee zoet houden.

De Olympische vlam in het stadion.

Kunnen de dames hun volgende wedstrijd winnen? Het wordt me hier regelmatig gevraagd door bekende en onbekende mensen. Jazeker, waarom niet? Ze zijn beslist niet minder dan de Hongaarse dames, dus dat kan. Bij een halve finale speelt er echter meer. De zenuwen, teveel nadenken, besluiteloos raken omdat je het zo goed wil doen, de druk van de tegenstander (sta je zomaar met 0-2 achter bijvoorbeeld) etc. Als scheidsrechter herken ik die druk ook. Geen fouten willen, maar belangrijker geen fouten mogen maken. Ik concentreer me als afleiding op bepaalde andere dingen bijvoorbeeld. Mijn presentatie tijdens de wedstrijd je houding en manier van fluiten. In de voorbereiding leef ik me in in bepaalde situaties die kunnen gebeuren, hoe ga ik daar dan mee om? Ook ik maak natuurlijk wel fouten, maar zaak is om die zo vlot mogelijk te vergeten. Dan maar zorgen dat dat niet meer gebeurt. De concentratie vast blijven houden, maar wel enigszins ontspannen. Dat geldt voor spelers ook. Duels winnen en, in een teamsport heel belangrijk, iedereen er bij houden. De coach mag alles nu bedenken, het team moet nu ‘zonder na te denken’ uitvoeren, is ook lekker! In ieder geval hoeven wij niet in paniek te raken bij achterstand, de ploeg heeft voldoende veerkracht getoond. Het zal vast een heerlijke wedstrijd worden en we zullen zien.

Nog iets anders gedaan? Ja ik ben met Alan Balfanbajef (Kazachstan) naar de ‘Silk market’ geweest. Van alles wordt daar met veel rumoer te koop aangeboden. De I phones, zijden goed, pakken , broeken, blouses, riemen, uurwerken en nog veel meer wordt hier luidruchtig onder de aandacht gebracht. De beroemdste merken vliegen in het rond en ik moet zeggen het ziet er ook echt goed uit. Fantastisch Chinees remake, zal ik maar zeggen, want voor die prijs kan het echt niet. Ook kunnen de heren hun voeten laten masseren en nagels laten pedicuren. Bij mij de minste aandrang.

Je wordt er door de verkopers gewoon bij getrokken, of je belangstelling hebt of niet. Voor ik het wist stond ik bij de grootste merken kleding een polootje uit te zoeken en keek ik belangstellend naar een stel tuttige jurken. ‘For your wife!’, zeiden ze nog. Ze kennen duidelijk de smaak van mijn vrouw niet, maar leg dat maar eens uit. De handelsgeest wordt hier getest, maar je kunt hier van de gevraagde prijs zonder blikken of blozen eerst maar eens 80% afrekken. Mijn collega wilde voor zijn zoon een basketbalset kopen van een speler uitkomende in de NBA competitie. De vraagprijs was 650 yuan, zo’n € 65,-. De leukerd bekeek het op een rekenmachine ingetikte prijsvoorstel en kwam met het tegenbod 30 yuan (€ 3,-). Ongeloof bij mij en de Russisch sprekende vrouw en er volgde een ander voorstel. Er wordt dan nog terloops over koetjes en kalfjes gesproken, de vrouw vleide zich tegen hem aan en keek met onschuldige ogen zeggende dat zij wel een speciaal prijsje voor hem in petto had. Alan besloot het tentje te verlaten en nu werd het grimmiger, dat was niet de bedoeling natuurlijk. Er werd gewoon aan hem getrokken, ik kon er nog net een foto van maken. Uiteindelijk verliet hij de tent, maar ze kwam hem nog achterna en voor 50 yuan mocht hij het goedje meenemen, de koop werd besloten.
Ik heb natuurlijk ook wat gekocht, maar die sterke verhalen bewaar ik voor thuis. Ook om de boel thuis in spanning te laten met welk stofje zij straks rond moeten lopen natuurlijk.

Later nog heerlijk gegeten met de stokjes, we worden steeds vaardiger hierin, gaan we thuis ook eens proberen.
Oh ja in het hotel maar eens een wasje gedaan. Ik ben praktisch door mijn ondergoed heen zal ik maar zeggen. Acht heb ik er gewassen, voor nog acht prachtige dagen!

dag 8 en 9

Ik moet nodig schrijven. Niet omdat mijn weblog anders niet meer up to date is, maar ik heb zoveel meegemaakt, het moet op papier. Toch gaat het wel in vogelvlucht, want ander lig ik te laat in bed en morgen wacht een wedstrijd: Servië-Italië. Ik ben natuurlijk hier niet als schrijver aangeland, de sport gaat voor.

Dag 8.

Gisteren floot ik de wedstrijd Australië-Hongarije, eindstand 9-11. De Hongaren hadden een ruime voorstand opgebouwd aan het eind van de tweede periode, de tussenstand was 10-5 in hun voordeel. Daarna dachten zij het rustig uit te kunnen spelen, maar dat was een lelijke misrekening. Australiërs zijn echte topsporters en in verloren positie gaan ze toch door. Mede hierdoor werd het een heerlijke wedstrijd. Ik floot voor het eerst met mijn Kroatische collega Rak en dat ging prima. Ook Kroatië heeft een goede competitie, dus vaak zit het met zo’n collega ook wel ‘snor’. Je wordt daar niet zomaar international.
In de ochtend was ik nog naar het beachvolleybal gegaan. Een redelijk ‘nieuwe’ sport op de spelen, ik zag China spelen tegen Duitsland. China wint heus niet altijd bleek, want zij verloren. Bloedheet was het in het stadion. We zaten in de volle zon in zo’n badkuipstoeltje. Een aantal machines verkoelen de lucht wel. Zij spuiten een soort nevel de lucht in, waarmee de temperatuur daalt.

Gisterenavond was het gala avond, het diner van de Fina. We (collega’s en ik) hezen ons in het Fina pak en gingen daarna op de foto. Niet één keer, maar tientallen keren. Dat begon al voordat we de bus instapten. Passerende Chinezen wilde graag met ons op de foto, geen probleem natuurlijk, lachen alom, maar het werden er steeds meer. Tot slot hebben we de sessie maar gesloten, een aantal teleurgesteld achterlatend. Later op de avond wilde ik ook met een aantal op de foto. Natuurlijk Boris, Massemiliano, Torsten, Guss, Eugenio Martinez (zag hem in 1002 met Fred van Dorp de Olympische finale fluiten!), vele anderen en ... Ada Kok! Ada Kok is een ‘legend’ in het Fina wereldje. Weer een mooi moment. Als dank voor onze aanwezigheid kregen we nog wat presentjes, waaronder een gigant van een Trophee, blauw glas in de vorm van een golf, met Fina teken etc. Het ding weegt schat ik zo’n 3 kilo! De kopzorgen over de overschrijding van de bagagekilo’s breken aan. Het ding staat hiervoor me, maar ik weet nu de reactie van mijn vrouw al … Misschien iets voor een collega bij de KNZB. Ten tijde van Sinterklaas geven we elkaar altijd wat en schrijven er gedichten bij; “Tijdens zijn reizen over zee, krijgt Sint vaak een cadeautje mee …’ etc, u begrijpt hem al en een gegeven paard …, ahum dat geldt natuurlijk ook voor mij … Het is een prachtgeschenk werkelijk waar!

Op de foto met Boris Margeta.

Dag 9

Ik heb vandaag kilometers gemaakt. Ik vraag me eigenlijk af waarom ik daar geen medaille voor krijg, de vierdaagse is er niets bij. Ook heb ik de metro genomen, om naar mijn vertrekkende collegae van de KNZB te gaan, om mijn laptop om te ruilen. De reis is gratis en de metro is fantastisch hier. Zeer modern en hulpvaardige vrijwilligers staan overal klaar om je de weg te wijzen. Van lijn 12 naar 8, daarna 7 en na een uur stond ik weer op dezelfde plek! Ik was blij weer boven de grond tot slot op de plaats van bestemming uit te komen. Ook een wonder!

Vanmiddag was ik in het HHH, op uitnodiging van de NOS om in het programma van radio Olympia om tijdens de wedstrijd van Nederland tegen Italië wat vragen te beantwoorden. Erg leuk. Zo zit je in een studio met koptelefoon op te praten tegen Nederland. Ik had graag mijn zoon Thijs willen feliciteren met zijn verjaardag, maar dat lukte mij niet helaas. De wedstrijd volgen in een radio studio is bloedstollend kan ik u verzekeren. Er wordt natuurlijk druk geschakeld tussen de evenementen en ik raakte het spoor kwijt van de wedstrijd. De laatste periode kon ik wel volgen op tv in gezelschap van onder andere Bart Veldkamp en Tom van ’t Hek. Ook weer zo leuk. Natuurlijk hele gewone mensen verzot op sport.
Wat maakten de waterpolodames het spannend zeg. Voorstaan met twee doelpunten en de Italianen toch terug laten komen, een verlenging spelen en dan ook nog strafworpen. Maar een dikke winst! Super. Het team toont veerkracht en dolgelukkig zijn ‘wij’ met de winst. En nu doorgaan meiden. Ik gun het hen van harte. Winst en verlies ligt in hun competitie dicht bij elkaar. Zenuwen spelen een rol natuurlijk, maar dat geldt ook voor de tegenstander. Ze zijn heel dicht bij een medaille nu, maar ook veraf … Toen de winst een feit was ben ik alsnog snel naar het zwembad gegaan om hen te feliciteren. Uitgelaten was de sfeer. Veel ouders en vrienden van de dames stonden even lekker bij te kletsen. De opluchting was zichtbaar en de blijdschap groot. Ik schudde vele handen en tussen al die handen had ik opeens de hand vast van Pieter van den Hoogenband … (zucht en stilte …) Geweldig allemaal.

Li, Jaime, ik en Elran

Wij kunnen ook het Olympisch stadion in! Dus vanavond gingen we naar het atletiek. Wat gaat dat snel allemaal zeg, echt een prachtige sport. We zagen de 110m horden, 400 meter horen, kogelslingeren en hoogspringen. Daar ga ik beslist nog vaker heen.
De avond werd besloten met een Chinees, in gezelschap van een aantal collega’s. Het werd een soort fondue, and very spicy! Veel knoflook en kruiden zaten in de verdere lichte maar verrukkelijke maaltijd. Morgen hoef ik niet hard te blazen op mijn fluitje denk ik, maar uitkijken dat hij niet vanzelf afgaat! Servië-Italië, heerlijk, ‘Thank you waterpolo!’

Dag 6

Een stralende dag was het vandaag. Na regen komt zonneschijn en dat geldt zeker hier. De regen stuurt de vervuiling de stad uit namelijk. Kristalhelder was de lucht, geen smogje te bekennen. Tijd om foto’s te maken. Ik dank het digitale tijdperk, anders had ik geen plek kunnen vinden voor alle rolletjes. De enige zorg is dat ze niet computertechnisch verdwijnen. Ik maak nu bijna dagelijks een kopie op een USB-stick en leg die ik veilig onder mijn kussen.De dag begon met een wandeling naar de supermarkt om melk en water te kopen. Voor mijn shake heb ik halfvolle melk nodig met een vetgehalte van 0,5%. Ik herken inmiddels het ‘vet’ teken in het Chinees, het begint met een scheefstaand laddertje. Dus direct uit de veren een lekkere ochtendwandeling gemaakt onder een stralende hemel.

Stralen deed niet Marleen Veldhuis en helder was de starter bij het zwemmen helemaal niet! Voorop gesteld, ik heb niet zoveel verstand van het ‘startersvak’, maar dit was Olympisch onwaardig, met een straffende vinger gericht naar de Chinese supporters. Terwijl de zwemsters klaar stonden na jaren van training voor hun race, begon een vak te zingen. Stilte hoort bij de start en die etiquette wordt altijd netjes gevolgd. Nu niet. De starter gaf nauwelijks verstaanbaar het ‘on your marks’ wat altijd kort daarna wordt gevolgd door het startsignaal. Nu niet . De starter wachtte wellicht op stilte en gaf na een aantal seconden het signaal. Marleen vertrekt altijd snel. Nu niet. Met verhoogde armslag zette zij de achtervolging in en blies zichzelf hiermee zo’n beetje op. Ze keerde als laatste en eindigde als vijfde. Weg Olympische droom. De laatste meters dacht ik nog brons te zien glimmen, maar haar lucht was op. Ze wint vaak, maar: nu niet.Zeer knap vind ik het dat zij zich herstelde door zich te plaatsen voor de finale 50m vrije slag. Misschien haalt zij haar gram. Geen Chinezen in de watercube graag en een andere starter!

Met Jaime voor het Olympsch stadion.

Hierna snel naar het waterpolo waterpolo vertrokken, de dames moesten spelen tegen Australië. In de poul van Nederland was nog van alles mogelijk. Zelfs winst met als gevolg directe plaatsing voor de halve finale, maar dan moest er in ieder geval ruim gewonnen worden vandaag. Ilse van der Meijden keepte haar beste wedstrijd en hield Nederland keurig in die race. Voorin haperde het wat en ook onderweg daar naar toe. Het pasen van de bal, het schieten, de man meer, het was onzeker en bleef onzeker. De tegenstander werkte niet mee natuurlijk en een verlies werd het. Niet getreurd nu, want wat niet liep kan echt zomaar gaan lopen. De man meer maken (en waarom niet?) is al het verschil tussen winnen en verliezen. Althans zomaar niet natuurlijk, maar de ploeg bezit het talent om te kunnen schakelen. Het spel is best goed, maar alles moet scherper en dan is echt alles mogelijk. ‘Alle hens aan dek meiden, het kan beslist, maar het moet nu wel gebeuren, durven is doen en grijp die kans op eremetaal over 2 dagen tegen Italië. ‘ Tegen Italië zit ik niet op de tribune, maar in de studio bij radio Olympia. Tijdens de wedstrijd ben ik gevraagd om mee te luisteren en zal ik het één en ander kunnen toelichten. Erg leuk, weer een ervaring. De wedstrijd wordt zondag gespeeld en begint ik meen om 9.20 uur (Nederlandse tijd).

Na een kort les van onze meester Gianni Lonzi zijn we met een aantal uit eten gegaan. Collega Li uit China was een deskundig woordvoeder (wist u dat om een Chinese krant te lezen, je alleen al 3000 tekens moet kennen?) en bracht ons naar een fraaie omgeving bij een meer. Het krioelde van de mensen (het is jammer, maar een mooie vrouw hier is zeldzaam …) en we zaten aan een tafel aan het meer met uitzicht op bootjes, lampionnen en fluorverlichting. Heerlijk hebben we gegeten, maar wat het was, geen idee. Ik vraag er zelden naar, wel of het vlees of vis betreft. Op één schaal ontdekte ik een hanenkop en die heb ik mij maar laten passeren. Verder bestaat het eten ook uit veel verschillende soorten groente alles heerlijk klaargemaakt. Ik begreep ook van Li dat het eten van groente heel belangrijk voor hen is. Veel belangrijker dan vlees. Het werd een mooie avond waar ook over het Chinese volk werd gesproken. 1.3 miljard mensen wonen in China! Wauw. 3000 leestekens. Gratis school tot de middelbare school inclusief de boeken. Van iedere inwoner wordt gemiddeld per jaar € 100,- belasting gevraagd en dat geld kan men niet op, dus hoeven bijvoorbeeld boeren geen belasting te betalen. In Beijing komen per jaar drie miljoen toeristen! Drie miljoen! Ik had nog wat suggesties in gedachten voor de verdeling van het overtollig bedget, maar hield me in. Het bespreken van dit soort informatie vond ik al heel wat.

vlnr: Michael (Australië), Joss (Zuid Afrika), Lttle John (Schotland), Li (China), Korizna (Polen) en Jaime (Spanje)

1.3 miljard mensen. Ik heb heel wat rekenlessen gegeven, maar nu begint het mij te duizelen. Hetzelfde had ik wanneer ik destijds de grootheid van het zonnestelsel probeerde uit te leggen en de afstand tussen de verschillende hemellichamen. Je vergist je gauw een nulletje, maar of dat nou zo erg is op dat geheel? Het zijn enorme getallen in ieder geval. Het maakt mij wel duidelijk dat veranderingen niet van de één op de andere dag kunnen plaatsvinden. Daar gaan tientallen jaren overheen.
Morgen een nieuwe dag, met een mooie wedstrijd. Ik neem mij voor mij hierop goed voor te bereiden. Dat gaat nu beginnen: weltrusten!

Morgen Australië-Hongarije!

Morgen fluit ik met collega Rak om 15.20 uur (Nederlandse tijd 9.20 uur) de wedstrijd Hongarije tegen Australië. Een belangrijke wedstrijd voor de eerste plek in deze poul die recht geeft op een halve finale plaats. Hongarije (5 punten), Montenegro (5 punten), Spanje (4 punten) en Australië (4 punten) strijden om deze plaats. Mooi! Later meer info, ik ga nu eerst eten ...

Ongekend

Vanochtend de finale 100m vrije slag gezien. Het werd een prachtige race, met een vijde plek voor Pieter van den Hoogenband. De teleurstelling was groot bij het Nederlandse kamp, maar later kwam het besef door dat hier een bijzonder sportman afscheid heeft genomen van de sport. Afscheid met een gouden rand? Nee, afscheid geschreven in goud. Een sportman die een ongekende sportstatus heeft opgebouwd. Daar hoort geen teleurstelling bij, maar trots.

Vergeet niet dat in vier opeenvolgende finales tijdens de Olympische Spelen hij de finale heeft gezwommen. Dat betekent dat hij 16 jaar lang zich mondiaal heeft gemeten met de groten der zwemaarde. Dan klinkt het mooi om afscheid te nemen met brons, maar misschien is dat wel ongepast. Een koning draagt immers strooien hoed, of hij moet aan 't tuinieren zijn, maar daarvan is hier geen sprake. Bij van den Hoogenband hoort enkel goud. De reactie na afloop van de zwemmer kenmerkt zijn mentalitiet en grootheid. 'Derde of vijfde, dat maakt hem niets uit, voor hem telt enkel de eerste plek! Dan is het maar beter vijfde te worden, de ceremonie wordt hem bespaart.' Geen treurnis dus, maar trots, voor een groots sportheld, die kenmerkend afscheid neemt door sneller te zwemmen dan ooit.
Marleen Veldhuis plaatste zich uitstekend voor de finale 100m vrije slag. Erg benieuwd hoe die finale zal verlopen. Weer iets om naar uit te kijken.

Ook zij, waren erbij.

Vandaag geen verrassingen bij het waterpolo. Of het moeten de Griekse heren zijn, die uiterst onzeker zich door het water begeven. Een persiflage voor de Griekse waterpolosport, het is alles of niets en dit jaar is het niets.
Mijn wedstrijd was die tussen Australië en Canada. Op papier niet de meest boeiende ontmoeting, maar het werd wel een heel aardige. Canada deed goed mee al speelde het wel 'slordig' polo. Geen duidelijke aanvalslijnen kon ik ontdekken. Een midvoor die veel overtredingen nodig gehad en tot slot met commentaar het water definitief kon verlaten. De coach kreeg de rode kaart van mijn collega Torsten Bock. Eerst geel en een paar tellen later rood, sommige mensen zijn hardleers. Zelf was ik niet geheel tevreden. De samenwerking was goed, maar ik vond niet dat ik echt lekker in de wedstrijd zat. Mijn delegate Sharanov was gelukkig wel tevreden, maar voor mij moet het de volgende keer beter.

Vanvond ben ik met mijn Spaanse collega Jaime Moliner naar het hockey gegaan. We hadden 2 kaartjes op de kop weten te tikken en trokken in de hozende regen naar het hockey stadion. Wat we gingen zien, daarvan hadden we geen idee, maar het werd Argentinië-Japan, eindstand 2-1. Erg leuk om ook een andere sport te zien, topsport is mooi.
Daarna heerlijk Chinees gegeten. Jaime wist een goed eenvoudig restaurant en met de nu welbekende wok op tafel heb ik heerlijk gegeten.

Oh ja. Vanochtend vond ik een leuke reactie op mijn weblog van mijn diëtiste Carlien. Zoals jullie weten heb ik hard aan het reduceren van overtollig vet gewerkt. De begeleiding van Carlien, maar ook de motiverende spinning bijeenkomsten in Amerongen met mijn lieve vriend Schep, hebben er mede voor gezorgd dat ik hier mij fatsoenlijk in China kan presenteren. Ik ben nog niet in de fase aangekomen om memoires te gaan schrijven, maar toch, mijn dank is groot!

Morgen heb ik geen wedstrijd, de dames heb ik nog niet mogen fluiten, dus kan ik onbezorgd eerst naar Marleen Veldhuis kijken en vervolgens naar de dames van het Nederlandse team. Australië is een sterke tegenstander, maar alles is mogelijk, ook winst.

Winst. Hoeveel plakken zou Pieter in zijn loopbaan hebben gewonnen? Hoeveel keer zou hij het goud hebben gewonnen? In ieder geval op twee legendarische momenten, tijdens de Spelen in Sidney en Athene op het koningsnummer de 100m vrije slag. Vandaag kreeg de Fransman Bernard de gouden plak, vandaag won hij. En terwijl wij treurden en de ontgoocheling wegslikten, was het de koning zelf die hem als eerste feliciteerde! Zoals een Chinese wijsspreuk het zegt. 'Een goed verliezer, is een groot winnaar.'

Morgen Australië-Canada!

Er gebeurde weer veel vandaag.Nadat ik mijn hotel had verlaten, ben ik naar de watercube gegaan. Daar ontmoette ik KNZB collega’s en keek ik naar o.a. Michael Phelps die zijn 4e gouden medaille won in de 4X200m vrije slag (en een wereldrecord). Eerder had Peter van de Hoogenband zich met een 3e plaats geplaatst voor de finale van morgen. Wat een super prestatie. Bij die Olympische spelen achtereenvolgens op dit koningsnummer de finale halen, is een prestatie van formaat. Morgen wacht de finale, ik hoop met heel mijn hart, dat hij een medaille haalt. Sullivan en het Franse kanon Bernard lijken te snel, maar een finale zwemmen is andere koek, daar komt meer bij kijken. Wat zou het geweldig zijn als … Morgen weten we het en ik ga kijken.

Daarna snel naar het hotel om mijn shake te nemen en na een uurtje rusten ben ik naar het waterpolo gegaan. De dames speelden tegen Griekenland, een sleutelwedstrijd. De Nederlandse dames begonnen wat voorzichtig, maar groeiden in de wedstrijd. Persoonlijk vind ik, ondanks twee redelijk snelle uitsluitingen, dat Alette Sijbring een sterk toernooi speelt. Uitsluitingen horen er echt bij trouwens. Het is duidelijk dat uit de manmeer situaties, niet altijd gescoord wordt. Dus uitsluiting incalculeren en snel overgaan tot de orde van de wedstrijd. Keepster Ilse van der Meijden stopte een strafworp en na een wat ongelukkige tegengoal groeide ook zij in de wedstrijd en liet een paar mooie reddingen zien. Het publiek hrkende de situatie en moedigde haar met hartstocht aan. Heel belangrijk voor de ploeg (en voor haar) die toch nog zoekt naar de grote vorm, maar die lijkt aanstaande. Er werd veerkracht en doorzettingsvermogen gegund en gewonnen met 3 doelpunten verschil (9-6), een uitstekende prestatie. Het feest was terecht uitbundig na afloop. Er waren veel oranje supporters op de tribune en ik zat in het gezelschap van leden van het Nederlandse Olympische comité, Gerard van Maanen, Erica Terpstra, Gerard Kemkers en André Bolhuis. Op de tribune heb ik de regels aan hen uit kunnen leggen en situaties kunnen toelichten en dat werd erg gewaardeerd. Leuk is dat toch. Gewone mensen natuurlijk met een groot sporthart, meelevend met onze meiden. Hun en onze vreugde was dan ook groot na afloop en de dames lieten het dankbare applaus heerlijk over zich heenkomen.

Zo is Griekenland reeds voor eremetaal uitgesloten en met betraande ogen verlieten zij het bad. Toch verrassend dat zo’n sterk waterpololand is uitgeschakeld, maar de grootste sensatie zou nog volgen. Ook Rusland is namelijk uitgeschakeld! Eén van de favorieten voor Olympisch goud. China won van hen, na een bizarre en fantastische wedstrijd. Fantastisch omdat er met veel passie werd gespeeld, een wedstrijd vol emotie en veel enthousiast publiek en bizar vanwege het score verloop. In de tweede periode leiden de Chinese dames met 7-4 om vervolgens in de derde periode achter te stand met 9-7! De wedstrijd lijkt gespeeld, deze voorsprong mag Rusland niet meer uit handen geven natuurlijk en ze leiden nog aan het begin van de vierde periode met 10-8. Dan komt China en het ongelooflijke gebeurt, zij scoren en de Russen niet; eindstand 12-10. Ook Rusland uitgeschakeld. Een ongekende vreugde op de tribune, huilende Russische dames en een zwaar ontgoochelde coach Alexander (Rusland). De sensatie van de dag! Zo zijn twee toonaangevende landen van medaillekansen reeds uitgesloten.

Hierna ben ik snel naar het hotel gegaan, tanden poetsen, fraai gekregen presentje van collega Ni in de koffer gedaan (thuis kunnen we nu allen met stokjes eten) en op naar het HHH, want daar wachtte Hans van Zetten. Hij is naast Studio Sport verslaggever, ook vader van 2 zoons die bij mij op school hebben gezeten. Lang geleden hebben wij reeds de afspraak gemaakt; ‘Zijn we samen aanwezig bij de Spelen, dan gaan wij uit eten’. Vanavond stond dit gepland. De ontmoeting met mijn plaatsgenoot, was hartelijk en de avond niet minder. Wij hebben heerlijk gegeten in het restaurant en veel bepraat, over onze familie, de sport en natuurlijk de Spelen. Voor diegene die het niet weten, Hans geeft deskundig en enthousiast commentaar bij het turnen en kunstrijden. Verder is hij plaatselijk politicus met een groot hart voor het bewegingsonderwijs. Na het etentje gingen wij ‘naar boven’ en liet hij mij de radio studiekamer zien en het dakterras waar dagelijks het programma van Mart Smeets wordt opgenomen. Daar waren ook Ewoud van Winsem en Hans Nieuwenburg, dus werd er ook weer over het waterpolo gesproken! Ik was de gelukkige die de uitzending met als gasten Edith Bos (winnaar van een bronzen medaille), Marc Huizinga (uitgeschakeld …), Marianne Vos (tot nu toe uitgeschakeld, maar de puntenkoers wacht), Kees Jansma en Floris Evers (hockeyer die als laatste afviel voor de spelen).

Oh ja, ik zou het bijna vergeten ;) Morgen mag ik weer aan de bak en fluit Australië-Canada samen met mijn gewaardeerde collega Torsten Bock uit Duitsland. Heerlijk, ik ben er blij mee. De wedstrijd wordt gespeeld om 15.20 uur en wordt misschien uitgezonden op de site van de NOS (http://os2008.nos.nl/live/index/kanaal/0) , in Nederland om 9.20 uur. Dat wacht morgen, én de race van Pieter én? Vast nog iets wat ik nu nog niet weet, maar waar ik morgen zeker over schrijven zal. Hans gaat slapen en droomt verder, over de vijfde dag …

Een huldiging.

Vandaag dus de wedstrijd Kroatië-Servië uitslag 11-8. Wanneer zo’n wedstrijd vol van spanning goed is afgelopen en je met je collega naar de kleedkamer loopt, geeft dat echt een fantastisch gevoel. Het scheidsrechtervak is mooi en collega’s herkennen het gevoel wel: op het toppen van je kunnen proberen te presteren en wanneer dat lukt, super. Vermoeidheid slaat toe of de adrenaline spuit door je lijf. Je werkt er naar toe, je leeft er voor en dan is het voorbij. Die ‘kick’ van; horen bij zo’n wedstrijd, leiding er aan geven, daarom ben ik scheidsrechter geworden. Het is een prachtig vak! Wanneer je het lef hebt, kan ik het ieder van harte aanraden! Dat gevoel bereik je echt niet enkel op de Spelen, dat kan ook in de competitie zijn op elk niveau.

Zo, genoeg nu over de wedstrijd en het scheidsrechter zijn. Vanavond ging ik dus naar het HHH. Het grappige van dit stukje schrijven naar Nederland is dat ik er al geweest ben en dat jullie het vanavond nog kunnen zien! Het programma (egenlijk onderdeel van het programma) wordt hier immers opgenomen. Sinds de spelen van Barcelona heb ik zo’n huldiging in het HHH niet meer meegemaakt, maar het is heel bijzonder. Kan ik het gevoel daarvan uitleggen, die gekte en die vreugde? Misschien …, maar vergelijk het maar met het schaatsfestijn in Thialf of met een voetbalwedstrijd van Nederland tijdens een groot toernooi . We hebben ons voor zo’n wedstrijd in stelling gebracht. De beamer hangt, de straten zijn versierd en de mensen zijn verkleed. Oranje, alles oranje en … er wordt gescoord! Die gekte die er dan ontstaat, zoals tijdens het EK, zo’n gevoel, dat is er hier. Alleen wordt er wat langer gescoord, ik bedoel het juichen duurt een paar uur en, ook heel belangrijk, het loopt nooit met een deceptie af. Daarnaast zijn we opeens onomstotelijk een fan van alle sporten. Fan van het judo, fan van het zwemmen en als morgen iemand wint met luchtdrukpistoolschieten, dan sluiten wij die sport in onze armen. Misschien komt het ook omdat we allemaal zo ver van huis zijn en trots zijn op ons kleine landje in deze grote gekke wereld. We vieren feest, zingen, klappen en iedereen hoort erbij. We eten een broodje kroket of een patatje (dat is allemaal ook hier te koop), lezen de actuele ochtendkrant (!) en dat vinden we heerlijk, ook al is dat nieuws ons al lang bekend. In Nederland lopen we in de supermarkt straks elkaar gewoon weer voorbij, maar hier zeggen we elkaar gedag en maken een praatje. Sport verbroederd.

Humberto Tan haalde, voor de huldiging van judoka Elisabeth Willeboordse, een Australiër het toneel op. Humberto vertelde het publiek dat zo’n huldiging niet gebruikelijk is in dit fantastische sportland en dat het leuk zou zijn wanneer ‘wij’ hem eens dat zouden willen laten meemaken. De man had namelijk vandaag brons gewonnen bij het kanovaren (onmiddellijk vonden wij dit ook een geweldige sport). De Australiër zal zich het moment lang heugen. Uitzinnige fans, dat zag hij voor zich. Hij heeft nooit geweten zoveel fans te hebben! Toen de huldiging afgelopen was keerde hij nog even terug om van het toneel af nog een foto voor thuis te maken (zij zouden hem namelijk thuis niet geloven; ‘Echt? Duizenden fans?’ Hier kijk maar) en het feest begon weer opnieuw. Tot slot ging hij op de handen liggend van de mensen naar achteren. Ook onze judoka werd zo gehuldigd, dat moet een mooi moment zijn voor haar en wat doet het judo het toch altijd weer goed op de spelen (ik ben een fan!).

Eerlijk gezegd hoef ik niet iedere dag in zo’n feestende menigte te staan. Ik doe mee, maar sloop toch op een goed moment naar achteren, de drukte uit naar buiten. Onderweg kwam ik twee collega waterpoloscheidsrechter tegen! Ze wisten het niet van mij, maar hadden begrepen dat het hier ’s avonds gezellig moest zijn! Er zijn weinig landen die dit zo vieren. De nuchterheid ontstegen, ook dat is Nederland.
Morgen spelen de waterpolodames tegen Griekenland. Een mooie tegenstander en eigenlijk moeten ze nu winnen. De volgende tegenstander is immers Australië en dat is altijd een lastige tegenstander voor ons. We zullen zien, maar wanneer zij een medaille zouden winnen, dan beloof ik vast dan blijf ik kijken in het huis tot de laatste snik. Ik zie het al voor me, al die dames op het podium en een paar duizend man eindelijk fan van die machtige sport waterpolo, dat zou wat zijn!

Eerste wedstrijd goed verlopen!

Foto is gemaakt door mijn collega uit Polen, Koryzna.

Gelukkig ging het goed vanmiddag. Het was een stevige wedstrijd die verdiend door de Kroaten werd gewonnen. Ik floot voor het eerst met mijn Canadese collega Turcotte, maar de samenwerking was goed. Veel persoonlijke fouten (30 geloof ik!) en ik heb een gele kaart aan de Kroatische coach Rudic gegeven en een rode kaart aan zijn assistent. De wedstrijd werd uitgebreid na gesproken met de delegate Bill Frady (Amerika). Morgen fluit ik niet, want dan spelen de dames weer en dan blijven er maar 2 mogelijke wedstrijden over, kleine kans dus en die kans is voorbij! Kan ik lekker naar Nederland kijken.
Even een bericht voor de 'familie'. Ik heb mijn Chinese nummer na de wedstrijd opgewaardeerd en daarna geen smsjes meer ontvangen. Ik denk dat ik iets fout heb gedaan, want ik kan ze wel versturen, niet ontvangen. Tot nader orde maar mijn gewone nummer gebruiken voor het zenden van sms!
Vanavond schrijf ik nog een stukje, want ik ga nu eten en naar het HHH. Collega's van de KNZB zijn daar, erg leuk die te ontmoeten.

Zomaar een avond in Peking, de derde dag.

Een gekke dag was het vandaag. Soms beginnen de dagen goed en eindigen ze slecht, maar ook kan dat andersom het geval zijn. Natuurlijk was ik erg teleurgesteld dat ik niet kon fluiten. De spelen/spelers staan echter bovenaan de graad van belangrijkheid, dus daarom deze moeilijke beslissing. Ik zat vervolgens de dag op mijn kamer. Ik voelde me verder goed en een beetje bijslapen kon geen kwaad. De tv heeft de hele dag aangestaan en al zappend volgde ik zo de Spelen. Ik maakte me toch zorgen of dit gevolgen had voor mijn toernooi. Lonzi liet me weten dat dit niet het geval zou zijn, maar er wordt wel meer gezegd! Heel blij ben ik dus met deze grote wedstrijd Kroatië-Servië. Twee medaille kandidaten die beiden gaan voor goud. Het spreekt vertrouwen uit naar mij en dat sterkt me. Toch op mijn tellen passen, want de heren gaan niet zacht met elkaar om, het wordt geen vrolijk badpartijtje dus. Tijdens het EK in Budapest floot ik ooit hen in de halve finale (toen nog Servië-Montenegro) en de (emotionele) vonken vlogen er toen af. Ik heb de tijd mij voor te bereiden gelukkig, de wedstrijd begint om 15.20 uur plaatselijke tijd.
Wat jammer dat de dames verloren van Hongarije. Verdedigend zat het niet mee, dat moet op dit niveau beter. Aanvallend zag het er goed uit, er werd onder andere voldoende gescoord. Er zit voldoende veerkracht in de groep dit te overleven, maar wel nu alle hens aan dek, er moet gewonnen worden!

Mijn kamer ... (zucht)

Vanavond begon de avond uitstekend. Ik was uitgenodigd voor een receptie met dinerbuffet in de Olympic Club (jawel) van het HHH (Holland Heineken Huis). Een keurige uitnodiging van onze staatssecretaris en ambassadeur was mij namens de regering toegezonden. Het is maar dat u het weet. Een gast mocht ik meenemen. Dat laat je niet zomaar lopen natuurlijk zo'n buitenkansje om de society (‘hai society’) te ontmoeten. Een gast, even denken, waar vind ik die in China. Ik koos mijn Spaanse collega Jaime Moliner uit om mij te vergezellen tijdens dit bezoek. Colbertje aan en hup daar gingen we. Geen strop om, want het is een sportief onderonsje zo lijkt me en dat was het ook. Staatssecretaris Bussemaker (Jet voor de vrienden) stond bij de ingang naast de ambassadeur Dhr Bekink (Rudolf bedoel ik) en heette ons met handdruk hartelijk welkom. Tijd om dit aan mijn collega door te geven had ik niet, want ik lomperd, liep pardoes tegen iemand aan. Het was de Prins maar gelukkig die daar in gezelschap van zijn vrouw wat stond te praten. We hadden elkaar gisteren bij de finale dames nog vrolijk toegzwaaid, dat schept een band). Gelukkig had hij niet een kopje koffie in zijn hand, anders had ik van schaamte terstond het pand verlaten natuurlijk, je moet er niet aan denken. Voordat ik het wist gaf ik hem een hand en zei: Hans Klopper, scheidsrechter waterpolo, prettig kennis te maken’, knikte naar zijn vrouw (zoenen leek mij niet gepast, dat realiseerde ik mij helaas net op tijd) en liep de zweet uitbrekend verder, mijn gast wenkend alsof er belangrijkere zaken te doen waren. Hoe spreek je zo iemand aan eigenlijk, bedacht ik mij? Ik weet het niet … Hoogheid of zo? De situatie maar vermijden. Een vriendelijke mevrouw bood mij een glas wijn aan en hoewel ik mij voorgenomen had voorlopig nog geen alcohol te drinken klakte ik deze moeiteloos achterover (op mijn zusje maar, want het is haar verjaardag, ‘daar ga je Fie’). ‘Take it easy Hans’, zei mijn collega, die mijn onthutsing niet begreep.
Afijn het was leuk. Ik ontmoette veel mensen. Mijn collega Paul van den Heuvel was er ook. Die maakte het nog bonter, of anders die schopte het veel verder. Ik zag hem later op de avond, zonder colbertjasje, maar dat had de Prins in kwestie ook, gebogen over de tafel rustig met het gezelschap praten, alsof hij aan de lunch zat in het Huis van de Sport met zijn collega’s. Toch is nader informeren hoe dat zit.
Erica Terpstra even gesproken en Ewoud van Winsem ontmoet (hoofd Studio Sport) en ik mag een keer bij de opname van het programma van Mart Smeets komen kijken(!), Anton Geesink de hand geschud en aan tafel gezeten met Jack van Gelder en over de sport gesproken. Zomaar een avond in Peking. Een tweede glas witte wijn (op mijn schoonvader, want die is jarig vandaag, ‘daar ga je pa’) verbrede mijn spraakgebruik uiteraard, maar het smaakte en viel heerlijk. Ook Frans van den Konijnenburg (befaamd jurylid schoonspringen) gesproken. Sinds het EK zwemmen boeit die sport mij ook en zeker hier in China, waar het een grote sport is. Kortom een heerlijke avond om te herstellen van wat is geweest (v.v.t.; voltooid verleden tijd), streep er onder.

Astrid van de Hoogenband (de moeder van Pieter, maar niet te vergeten ook Robbert een verdienstelijk waterpoloër) keek bij het verlaten van het huis verbaasd naar mijn gezicht en accreditatiefoto. ‘Ongelooflijk, wat ben jij veranderd …’ Het deed me besluiten de foto te veranderen op mijn blog en ik zie het met trots inderdaad zelf ook. Met het kwijtraken van de kilo’s heb ik ook een andere kop gekregen. Dat ontdekte ik eigenlijk al met zo’n hoedje welke ik kreeg van de organisatie. Ik heb mijn hoofdmaat destijds ook op moeten geven, maar bij het passen zakte het ding tot over mijn oren naar beneden, zoals een theemuts over de theepot! Iets voor de schoorsteenmantel dus!

Ook nog contact gehad met Hans van Zetten, de Studio Sport verslaggever en plaatsgenoot. Ik ga met hem woensdag op pad om een lang geleden gemaakte afspraak na te komen, een diner voor twee, tijdens de Spelen!

Oké. Genoeg afleiding gehad. Vanaf nu telt de wedstrijd van morgen. Het is namelijk een wedstrijd mét gevolgen. Doe ik het goed, dan bestaat de kans op meer, doe ik het niet goed, dan kan het toernooi snel afgelopen zijn voor mij. Een keerpunt of een doorgeefluik. Het water staat koud, mijn bed is netjes open gelegd door een dame van het hotel (may I clean the room, vroeg ze zojuist), de wekker is gezet en ik ga slapen. Op naar de dag van morgen, een absoluut hoogtepunt in mijn carrière.
Oh ja, ‘Excuus nog Majesteit en komt u morgen kijken?’

Morgen Servië-Kroatië.

Pff gelukkig, ik zit nog vol in het toernooi. Na een dag in mijn kamer te hebben gebivakkeerd, toch een wedstrijd waar het vertrouwen vanuit spreekt: Servië-Kroatië, 15.20 uur plaatselijke tijd. Henk Smit wist het in Nederland eerder dan ik hier. Ik ga nu mijn stukje schrijven, maar na alle meelevende woorden uit Nederland, waarvoor echt mijn hartelijke dank, wilde ik dit eerst maar even kwijt. 'Tot zo' met o.a. : de Prins ontmoet ... ;)

Ik nog geen wedstrijd vandaag ...

Het is jammer, maar mijn wedstrijd vandaag gaat niet doot. De wedstrijd wel, maar ik fluit niet. Na mijn etenje gisterenavond heb ik iets verkeerds gegeten en een slechte nacht gehad. Vanochtend heb ik daar met Lonzi (de big boss van het waterpolo) tijdens het ontbijt over gesproken en met hem besloten vandaag geen risico te nemen en niet te fluiten. Ik sta in ieder geval voor morgen ingedeeld (wedstrijd weet ik nu nog niet) bij de heren.
Op het moment van schrijven (plaatselijk 12 uur) voel ik mij weer prima, maar geen risico nemen is natuurlijk voor mij en de spelers het beste. Ik heb er al het vertrouwen in morgen ok te zijn. Daar werk ik nu naar toe. Leter vandaag zal ik vertellen welke wedstrijd ik ga fluiten. Wordt vervolgd.
In ieder geval zal het eten mij nu niet lastig vallen, want om 18 uur ben ik uitgenodigd voor een dinerbuffet in het HHH met de Nederlandse regering. Dat zal wel goed zijn!

De tweede dag.

Wat een heerlijke dag was het vandaag. Daar kon de kletterende regen niets aan veranderen. Ook de donderslagen met heel ander vuurwerk niet. Vanochtend opgestaan en naar de watercube gewandeld. Ik wordt zo langzaam aan wel gek van de veiligheidscontroles hier. Mocht je gisteren nog door ingang A, vandaag is het B en morgen misschien wel C. Iedere keer gaat je tas door een scanner (zo’n vliegtuigding), moet je door een poortje welke altijd biept en word je gefouilleerd met een soort tafeltennisbatje welke altijd kwaakt (waarschijnlijk is dit de beroemde Peking eend?). Geen probleem natuurlijk, maar vandaag moest ik mijn pen inleveren die ik per abuis in mijn borstzak had gestoken en niet in mijn tas. Mag niet. Ik heb nog even geprotesteerd, maar men was veel te blij met de vondst, dus einde pen.

Met de Nederlandse waterpoloploeg op de tribune.

Alles werd goed gemaakt in het zwembad. Samen met de waterpolodames, Erica Terpstra (oef, zij is maar liefst 40kg afgevallen!) en onze Prins Willem Alexander met Maxima waren we met vele supporters getuige van een fantastische prestatie op de 4x100m vrije slag. Wat een geweldige prestatie, want er wordt hier verschrikkelijk hard gezwommen. Het woord ‘kippenvel’ is geen beeldspraak, maar een feit en het kan minuten aanblijven kan ik u verzekeren. Inge Dekker ging als eerste van start. De concurrerende landen vertrokken met hun snelste zwemster (ook hier wordt een tactiek gevoerd), ‘wij’ bewaarde Marleen als toetje, maar dan wel één met banketbakkerslagroom en een likeurtje (en ik deed mee!). Ranomi Kromowidjojo vertrok als zevende zwemster (!) van het startblok. Bij terugkomst had ze vele plaatsen goedgemaakt. De derde zwemster was Femke Heemskerk en zij stabiliseerde die positie en lanceerde onze Marleen Veldhuis. Toen zij met machtige slagen naar de eerste positie schoof, ontstak zij bij mij en de polodames een zeldzaam vuurtje. Je springt, je juicht, je klapt en probeert ook nog ondertussen wat foto’s te maken. Voor het laatste een ongelukkige combinatie, ik heb er verschillende zojuist in de prullenbak kunnen knikkeren. Zo ver van ons land vandaan in deze onmetelijke vesting, zo’n wereldprestatie door ons kleine polderland met zoveel superconcurrenten, het geeft een onwerkelijk gevoel. Droom ik nou weer en wordt het tijd met beide benen op de bodem te gaan staan? Wij Nederlanders zijn een nuchter volkje. Wanneer we winnen is vaak de tegenstander niet zo goed, zo denken wij (behalve bij het voetbal, want daar zijn wij al jaren bij wereldkampioen). In dit veld en entourage is deze prestatie één van uitzonderlijk formaat.

Na de overwinning liep het stadion wat leeg en kwamen de plaatsen vrij op de eerste rijen en wij zweefden naar beneden. Daar zagen we ook Erica Terpstra met gebalde vuisten in de lucht naar ons lachen, de Prins juichte mee en Maxima zwaaide en wij zwaaiden terug alsof wij elkaar al jaren kenden en na afloop een kopje koffie zouden drinken. Sport verbroederd en niet enkel de landgrenzen lijken even verdwenen. Het Wilhelmus klonk en we keken met trots naar onze meiden en het doek met de 3 bekende kleuren. Veel emotie georganiseerd in 3 minuten, 34 seconden en 33 honderdsten. Daar hadden ze bij de opening veel meer tijd voor nodig.

De laatste meters; een bewogen beeld!

s’ Middags ben ik naar het waterpolo gegaan en heb daar prachtig waterpolo gezien. Australië speelde heel sterk tegen Griekenland en wonnen zeer verdiend met mooi polo. De Italianen kregen stevig klop van Kroatië een zeer sterke ploeg. Morgen mag ik aan de bak en ik heb er zin in. Amerika en China zijn geen onbekende landen voor mij. Op papier moet Amerika dit goed kunnen winnen, maar de tribune zit ook morgen vol met Chinezen, dus je weet maar nooit wat dit kan ontketenen. De collega’s zijn vanavond met elkaar gaan eten, maar ik wilde eerst naar het zwemmen. Ik maakte graag gebruik van de paraplu in mijn hotelkamer, maar die mocht niet mee van de controleurs bij de ingang van de Olympic Area. Aangezien er nog een stevige wandeling moest worden gemaakt en ik geen zin had in een doorweekt pak, heb ik maar voor ander programma gekozen. Het werd een etentje voor één en droog onderkomen in mijn kamer. Het eten valt mij niet lekker, hoop dat ik er geen last van krijg. Ik kies nu voor mijn bed en droom nog even (sorry Ditty!) van onze meiden … wat gingen ze snel … het had van mij eigenlijk wel wat langer mogen duren!

Toernooi begint ook voor mij!

Even een kort bericht, later meer, maar morgen begint voor mij ook het toernooi. Ik fluit om 11.00 uur Nederlandse tijd China-VS!

Vanochtend de finale gezien van de 4x100m vrije slag met het fantastische goud! Alles in het bijzijn van de Nederlandse waterpoloploeg, Erica Terpstra, Prins Willem Alexander en Maxima en vele fans. Eén van de vele foto's vast hiervan.

De eerste dag.

Het kloppen op de deur maakte mij wakker. Of ze de kamer mochten schoonmaken. Nee natuurlijk niet, ik lig lekker te slapen! Oeps, hoe laat zou het zijn? Half 10, schrok me wild, want om 10 uur begon de technical meeting en daarbij afwezig zijn, is niet verstandig om het zacht uit te drukken. Na een flinke rush ben ik daar op tijd aangekomen. Het heerlijke bed, het late tijdstip van inslapen, de stilte in het hotel en de goede gordijnen verzekeren mij van een goede nachtrust. In het vervolg de wekker zetten dus. Op zo’n technical meeting wordt er ook altijd informatie gegeven, waar we met het fluiten op moeten letten. De startprocedure is een beetje aangepast (leg ik nog wel een keer uit, eerst de praktijk zien) en er mag (weer) voor een contrafout worden gefloten, daar komt het op neer. Ik had al begrepen dat dit ook op het EK gebeurd is. Ok prima, niets schokkends, maar fluit ik morgen ook? Nee, helaas sta ik niet op het lijstje. Aan de andere kant is het ook heerlijk om eerst eens een dag te kijken hoe het gaat. Hoe gaat het met de presentatie bijvoorbeeld. Vanwaar wordt er op gelopen, waar wordt er ingezwommen etc. Ook is het goed me te realiseren dat er maar liefst 25 scheidsrechters zijn. De heren en dames spelen op de dagen afwisselend, dus op de ene zijn er 12 scheidsrechters nodig (heren) en op de andere dag 8. Niet veel dus en de eerder gestelde wens op 5 wedstrijden lijkt te idealistisch.

(De goedkooste taxi!)

Tevens werd de kleiding uitgedeeld. Ik was er al ‘bang’ voor, maar de outfit was mij veel te groot. Ruilen dus. Dat klinkt makkelijk. De scheidsrechters shirts en de schoenen dat was geen probleem, maar voor de broeken en het pak moest ik naar de kleermaker. Ik was niet de enige van het korps, dus vertrokken wij met een tiental naar de Olympische kleermakerin de supplie office. We waren echter niet de enige officials de hun kleding moesten aanpassen zal ik maar zeggen. Het krioelde van de mensen die de chinezen aanspraken. Die bleven eerst rustig, maar bij de groeiende rij wachtende begonnen ze toch peentjes te zweten. Met name de 2 (!) kleermakers hadden het zwaar. Voor mij stond een groep officials voor het worstelen, die hun geduld begonnen te verliezen. De chinees die hun woordvoerder was, stond op het punt in huilen uit te barsten, op deze drukte was klaarblijkelijk niet gerekend. ‘Rustig blijven’ dacht ik en proberen in deze mierenhoop de juiste persoon proberen te vinden. Een kleine man met een centimeter om zijn nek, kwam een kantoor uit en keek naar de met woorden ‘vechtende’ worstelaars en arme Chinees. Toen keek hij naar mij en ik knikte schamper in de richting van de bekvechters en glimlachte naar hem, terwijl ik mijn kostuumzak (heet dat zo?) een tikkeltje omhoog hield. Hij wenkte mij met zijn hoofd naar binnen en de deur ging dicht. Het was fascinerend om te zien, maar in een tijdsbestek van 20 minuten stond ik tevreden buiten. In die tijd had hij 2 broeken en mijn colbertjasje met vakmanschap ingenomen! Een eenvoudig naaimachine ratelde en hij knipte, trok strepen, stak spelden en naaide en overhandigde met trots de kledij. Even passen nog, maar het zat als gegoten. Ik sprak Engels en hij Chinees, maar we verstonden elkaar! Ik gaf hem een gemeende klap op de schouder en een paar oranje klompjes, die ik voor dit soort gelegenheden in mijn zak had gestopt en liep vrolijk naar de bus.

’s Avonds ben ik naar het zwemmen gegaan. Sinds ik in Eindhoven met de KNZB het EK heb meegemaakt, ben ik warmgelopen voor deze sport. Ik kwam Cees Rein vd Hoogenband tegen en samen zaten we op de tribune en zagen onder andere de meiden zich plaatsen voor de finale van de 4X100 m vrij en Thijs van Valkengoed net niet zijn pr verbeteren. Prachtige sport en er wordt hier verschrikkelijk hard gezwommen. Het waterpolo is steeds aan het begin van de avond afgelopen, dus kan ik mooi daarna ook wat zwemwedstrijden zien. Daarna nog lekker gegeten bij de Chinees (kreeg een echte wok op tafel), stukje geschreven en nu; ‘Lekker slapen’. Niet vergeten me wekker te zetten!

De watercube by night.