Een goede of een slechte dag?

Woensdag 6 augustus
Wat een dag. Het ging goed en het ging fout. Het laatste heeft met de laptop te maken, maar daarover later meer. Het was een bewolkte dag vandaag, dus besloot ik mij als toerist te gaan gedragen. De verboden stad dat was het doel van vandaag. Eerst me maar eens inlezen, want het is niet gepast als een cultuur barbaar mij naar dit terrein te begeven.
Deze meest complete bezienswaardigheid van China is zo’n kilometer lang en 750 meter breed! Het is gebouwd in de 15 eeuw en het duurde 14 jaar voordat de ruim 200.000 mensen klaar waren met het karwei. De Verboden Stad was niet bedoeld voor een sterfelijke keizer, maar voor de Zoon van de hemel, de voorbestemde schakel tussen hemel en aarde. Later woonden er eeuwen lang uiteindelijk verschillende keizers uiteraard. Volgens de legende ontving de Mingkeizer Yongle het ontwerp uit handen van een hemelse priester, die speciaal voor dit klusje uit de hemel nederdaalde. De muren om de stad beschermde het heiligdom van het gewone volk. Geen huis buiten de stad mocht hoger zijn, zodat niemand over de rand kon gluren. Nu is het het Nationaal Paleismuseum. Een aardige vrouw die ik ontmoette een paar dagen geleden in de Starbuck tijdens een kopje koffie, leerde mij dat ik beslist de Clocks and Watches Gallery, the Hall of central Harmony en de Imperial Treasure Gallery moest bekijken. Aan een dag zou ik niet genoeg hebben.
Afijn, op naar de stad dus in een koele taxi, want ondanks de bewolking is de temperatuur hoog en aan wandelen zou ik meer dan genoeg nog toekomen. Bij vertrek twijfelde ik nog even mijn accreditatie om te hangen. Toch maar gedaan. De afgelopen dagen bleek dat het deuren opende.
En zowaar ook nu. Na een tijdje in de rij te hebben gestaan bij de kaartverkoop, mocht ik met mijn accreditatie zo naar binnen! Goed geregeld. Het was werkelijk heel indrukwekkend en prachtig. Ondanks de hitte heb ik de meeste locaties goed bekeken en veel vastgelegd met mijn camera. Een compleet andere wereld, daar begaf ik mij in en ik fluisterde zachtjes zoals ik wel vaker tijdens mijn reizen doe: ‘Thank you waterpolo’. Een paar uur heb ik daar verwonderd rondgelopen en de Engelse teksten op de borden leerde mij veel van de geschiedenis van China.
Mijn maag begon aardig te knorren toen ik het rijk verliet en ondanks de verleiding van heerlijke broodjes besloot ik toch op weg te gaan naar mijn bekende shake. Het is gek misschien, maar ik kan het dieet ook hier eenvoudig volgen. Ook drink ik nog enkel water en wat koffie, geen enkel probleem.
De taxi bracht mij weer terug en ik dacht de ervaring maar gelijk op te schrijven. Tijdens het tikken en het controleren van de mail, gooide ik een CD van Guus Meeuwis, de Brabantse goedlachse zanger, in de computer en toen gebeurde het. Hij bleef hangen die Guus. Het geluid stond hard, maar in de computer was geen beweging meer in te krijgen. CTRL-alt-delete, ik heb van alles geprobeerd, maar hij bleef maar schreeuwen die Guus. Maar niet een heel nummer maar steeds het zelfde achter elkaar. Ik besloot na een kwartier het ding maar uit te zetten en dat lukte om vervolgens nooit meer op te starten. Onherstelbaar beschadigd, zo las ik telkens op het scherm! Ook de veilige modus gaf niet thuis. Enkel een repair programma kon ik volgen. Na vele malen te hebben geprobeerd het ding op te starten (en een tijdje uit te hebben gehad), toch dit programma maar gedraaid. Vervolgens werden alle bestanden gewist, ook de foto’s die ik net had gedownload (en van mijn camera had gewist!), foetsie. Een lang verhaal kort. Ik heb alles opnieuw moeten installeren en het kostte uren en uren om hem gelukkig weer aan de praat te krijgen. Wanneer ik het programma 'Word' opstart, waarschuwt hij mij dat dit nog zonder verificatiesleutel, nog 20 keer mag, anders is het gedaan! Ook de antivirus software van Sophos krijg ik er niet meer op. Er ligt een ‘shared’ file dwars en wat dat nou is … Ik hoop dat Annemiek en Marielle die dinsdag komen misschien een laptop mee kunnen nemen, want ik kan werkelijk niet zonder. Dus lezer, ik had u graag wat foto’s willen laten zien, één van de redenen waarom ik over ben gestapt naar de andere weblog, maar geduld gevraagd, dat komt. Wel erg jammer dat ik die foto’s nu moet missen, met name die van het afscheid op Schiphol met mijn familie. De dag was me verder niet goed gezind, want het eten in een restaurant was niet alleen letterlijk goedkoop, het was niet te eten. Snel toen toch maar één broodje hamburger gekocht bij de Mac Donald om de hoek, want het eten heb ik laten staan.
Ik hoop morgen op (veel) beter, dus ga snel slapen!
PS ik hoop dat u dit leest, dan heb ik met het plaatsen van dit stukje op de weblog, mijn dag toch nog goed afgesloten!