Dinsdag 5 augustus

Vandaag de Olympische omgeving bezocht. Het was knap warm toen ik mijn appartement verliet en ik mij wandelend begaf naar het Olympisch gebied. Onderweg kwam ik een groot aantal vrijwilligers (?) tegen die keurig in de rij, netjes gekleed zich naar een ander punt begeven. De meisjes lopen praktisch allemaal met een parasol, de één nog fleuriger dan de ander (niet de meisjes, de parasol). En toen met enigszins enige schroom sloeg ik rechtsaf de eerste controle door naar het Olympisch gebied. Een diender bekijkt mijn accreditatie secuur (met een soort vergrootglas) en speurt op mijn kaart en foto naar fouten. Voor het eerst ben ik niet blij dat ik zoveel ben afgevallen, want de foto op de accreditatie is gemaakt zo’n 18 kilo geleden! Maar, ik mag er in. Eerst nog mijn fototas door een (vliegtuig) apparaat, een persoonlijke check met de metaaldetector, maar dan mag ik verder! Het is een gek gevoel dan daar te mogen lopen. De zogenaamde swimcube heb ik bezocht. Een werkelijk prachtig zwembad, met airco en dat was maar goed ook, want ik legde haast het loodje buiten. Het zweet gutste van mijn hoofd, de knieën trilden en ik moest nodig aan het water. Ik gok dat ik zo’n 3 liter makkelijk wegdrink per dag en de toilet bezoek ik sporadisch, dus dat zweet je er allemaal weer uit. Ik ontdekte dat ‘mijn’ hotel op het park ligt, dus geen last van ontbrekende taxi’s straks. Het waterpolobad ligt met het voetbalstadion en de accommodatie waar het paardrijden wordt gehouden net buiten dit gebied. Ik moest het park dus uit en na 5 minuten wandelen (een drukke weg over) er weer in. Dat laatste ging niet. De omgeving van het voetbal, paardrijden en waterpolo heet het OSC (Olympic Sport Center) en die vermelding ontbreekt op mijn accreditatie! Zo mag ik dus het gebied (nog) niet in, maar wel het zwembad! Dat wordt een helicoptertje huren dus. Van alle kanten kwamen bereidwillige studenten aangesneld om mijn probleem te delen. Ik hoefde er niet persé in, maar het zou toch leuk zijn. Ik werd op een stoeltje in de schaduw neergezet en ik kreeg een flesje water aangeboden (iets wat zeer nuttig was) en een drietal ging aan het werk. Ook zij zagen het idiote van het geheel in, maar ik kwam niet verder. Ook de agent had er moeite mee, maar ik begreep dat de opening vanavond weer wordt gerepeteerd en de veiligheidseisen hoog lliggen. Morgen zou ik geholpen worden en na een uurtje verliet ik de locatie en zocht mijn heil in een taxi die me afkoelend naar het appartement bracht. Vanavond was het een drukte van belang in de straat rond het appartement. Ik liet me meestromen in de massa en die me naar de ingang van het stadion bracht. Vanavond , zo bleek, is de generale repetitie van de openingceremonie en veel Chinezen maakte daar gebruik van de opening te zien. Ik dacht: ‘Ach waarom niet, laat ik ook maar vast gaan’, hoewel ik de officiële opening zal meemaken. Bij de controle kwam ik echter niet verder, althans mijn camera mocht niet mee (logisch natuurlijk, want de fraaiheid mag niet uitlekken). Nou ja, toen toch maar wat gaan eten, want daar had ik ook veel trek in. Ik sta nog in dubio morgen er een toeristisch dagje van te maken of om bij ‘de meiden’ hun training te gaan kijken. Ik weet het nu nog niet, we zullen de dag van morgen afwachten. In het restaurant heb ik al lezend mijn Chinees verbeterd. Toch leuk als je iets onbegrijpelijks kan zeggen niet waar. Verder dan hallo (ni hao), dank u (dzjiedzjie) en de rekening aub (maidan), ben ik niet gekomen, maar de bediende lachte hartelijk toen ik het laatste gebruikte. En ... ik kreeg de (bescheiden) rekening ook nog. 'Dzjiedzjie'!