Met de Nederlandse damesploeg zit ik nu in Daxing, een buitenwijk van Beijing. De zon schijnt vandaag voor het eerst en het is (aangenaam) warm. Voor het eerst zie ik geen smog in de lucht, althans, niet veel. Ik heb gehoord dat de Chinezen er ook alles aan doen, om de lucht zoveel mogelijk smog vrij te krijgen. Zo is het vandaag een even ( 2) dag. Op even dagen rijden de privé auto’s die eindigen op een even nummer. Morgen mogen de andere auto’s weer. Veel fietsen zie je hier. Geen Gazelle of Batavus, maar oude (klap)fietsen met een mandje voorop. Ook bakfietsen zie je hier bij de vleet, met stapels goederen, afval of plantenresten er op. De afgelopen dagen regende het af en toe hard. Het is het einde van het regenseizoen en hoewel hitte van mij achterwege mag blijven, is regen toch ook weer wat anders.
De dames werken 2-maal daags een trainingsprogramma af en spelen af en toe een oefenwedstrijd tegen de Amerikanen. Ook het Amerikaanse team is erg sterk. In de laatste oefenwedstrijd was Nederland (nog) niet bij machte hen bij te houden. De Nederlandse ploeg is hier op uitnodiging van de Amerikanen. Een prima accommodatie (het Chinese Zeist) in een keurige omgeving. Het is erg leuk om als scheidsrechter bij de ploeg betrokken te raken en ik krijg daar ook alle gelegenheid toe. Het valt me altijd weer op dat de dames heel gedisciplineerd in een prettige sfeer kunnen werken. Natuurlijk gebeurt er ook het één en ander, maar dat hoort er bij. Ik heb veel bewondering voor de leiding en deze meiden. Ze verdienen succes!
De Chinezen doen er alles aan om het naar onze zin te maken. Wanneer ik ontbijt of lunch gebruik ik mijn dieet en heb daar halfvolle melk bij nodig. Ik hoef dat niet te vragen, want als ik er aan kom, komen zij met de melk! Verder verblijf ik dan niet te lang in de eetzaal, want het eten ziet er fantastisch uit. Ik wil mijzelf niet pijnigen met al die heerlijke dingen. De Amerikanen hebben hun eigen kok meegenomen en die kookt voortreffelijk. ’s Avonds mag ik daar gelukkig wel van genieten.
Laatst maakte ik een verkenningswandeling in de buurt en belandde op een, laten we zeggen, markt. Mijn hemel wat een troep. Het had geregend dus ik liep door plassen doordrenkte grond door rottende lucht van fruit en vlees. Kippen werden daar in de buitenlucht geslacht en werden daarna in soort horizontaal grommende buis gegooid, waar ze na een paar tellen geplukt uitkwamen. Op de grond wel te verstaan. Even geen trek in een smakelijke kipfilet zal ik maar zeggen. Ik waande me in een film als de ‘Deer hunter’. Na een paar bochten vond ik de situatie niet prettig en was ik blij toen ik weer in de bewoonde wereld aankwam en ging op zoek naar een bank. Eindelijk vond ik een bank en dacht een briefje van € 20,- (voorzichtig beginnen) om te ruilen. Ik schoof het briefje onder het kogelvrije glas en de Chinese dame sprak mij in vloeiend chinees hartelijk toe. Met handen en voeten maakte ik duidelijk dat ik dit briefje wilde inwisselen. Ze keek aandachtig naar het papiertje, riep ‘ooooh’ en ‘aaaaaah’. Knikte en schoof het weer terug. Ik herhaalde de actie en kreeg toen de aandacht van meerdere bankmedewerkers. Er kwam iemand aan die Engels sprak, althans dat dacht hij. Ook hij hield het briefje tegen het licht, gaf mij onverstaanbaar antwoord en begon toen te glimlachen. Hij haalde er iemand bij en die vond het ook allemaal erg grappig. Hij lachte hardop en boog daarbij voorover en gaf mij iets van een knipoog. Ik zag de humor van de situatie niet zo in, maar lachte hem toch toe. Anderen kwamen erbij en keken naar het briefje en bleven maar lachen. Tenslotte werd het weer teruggeschoven en knikten allen vrolijk naar me en zwaaide mij de tent uit. Ik keek ook naar het briefje, met de gedachte ‘het zal toch niet vals zijn’, maar kon er niets vreemds aan ontdekken. Afijn, uiteindelijk vond ik een pinautomaat en … die werkte. Zonder problemen kreeg ik mijn geld. Het is niet overal zo gelukkig. Er zijn ook prachtige winkelcentra, waar van alles te koop is. Wel goed opletten met die prijzen, want hetzelfde artikel kan een shop verder zomaar een paar euro goedkoper zijn. De eerste herinneringen voor thuis gekocht, want met cadeautjes moet ik thuis komen. De koffer wordt thuis zo’n beetje geplunderd door de kinders, dus daar moet wel wat inzitten!
De dames werken 2-maal daags een trainingsprogramma af en spelen af en toe een oefenwedstrijd tegen de Amerikanen. Ook het Amerikaanse team is erg sterk. In de laatste oefenwedstrijd was Nederland (nog) niet bij machte hen bij te houden. De Nederlandse ploeg is hier op uitnodiging van de Amerikanen. Een prima accommodatie (het Chinese Zeist) in een keurige omgeving. Het is erg leuk om als scheidsrechter bij de ploeg betrokken te raken en ik krijg daar ook alle gelegenheid toe. Het valt me altijd weer op dat de dames heel gedisciplineerd in een prettige sfeer kunnen werken. Natuurlijk gebeurt er ook het één en ander, maar dat hoort er bij. Ik heb veel bewondering voor de leiding en deze meiden. Ze verdienen succes!
De Chinezen doen er alles aan om het naar onze zin te maken. Wanneer ik ontbijt of lunch gebruik ik mijn dieet en heb daar halfvolle melk bij nodig. Ik hoef dat niet te vragen, want als ik er aan kom, komen zij met de melk! Verder verblijf ik dan niet te lang in de eetzaal, want het eten ziet er fantastisch uit. Ik wil mijzelf niet pijnigen met al die heerlijke dingen. De Amerikanen hebben hun eigen kok meegenomen en die kookt voortreffelijk. ’s Avonds mag ik daar gelukkig wel van genieten.
Laatst maakte ik een verkenningswandeling in de buurt en belandde op een, laten we zeggen, markt. Mijn hemel wat een troep. Het had geregend dus ik liep door plassen doordrenkte grond door rottende lucht van fruit en vlees. Kippen werden daar in de buitenlucht geslacht en werden daarna in soort horizontaal grommende buis gegooid, waar ze na een paar tellen geplukt uitkwamen. Op de grond wel te verstaan. Even geen trek in een smakelijke kipfilet zal ik maar zeggen. Ik waande me in een film als de ‘Deer hunter’. Na een paar bochten vond ik de situatie niet prettig en was ik blij toen ik weer in de bewoonde wereld aankwam en ging op zoek naar een bank. Eindelijk vond ik een bank en dacht een briefje van € 20,- (voorzichtig beginnen) om te ruilen. Ik schoof het briefje onder het kogelvrije glas en de Chinese dame sprak mij in vloeiend chinees hartelijk toe. Met handen en voeten maakte ik duidelijk dat ik dit briefje wilde inwisselen. Ze keek aandachtig naar het papiertje, riep ‘ooooh’ en ‘aaaaaah’. Knikte en schoof het weer terug. Ik herhaalde de actie en kreeg toen de aandacht van meerdere bankmedewerkers. Er kwam iemand aan die Engels sprak, althans dat dacht hij. Ook hij hield het briefje tegen het licht, gaf mij onverstaanbaar antwoord en begon toen te glimlachen. Hij haalde er iemand bij en die vond het ook allemaal erg grappig. Hij lachte hardop en boog daarbij voorover en gaf mij iets van een knipoog. Ik zag de humor van de situatie niet zo in, maar lachte hem toch toe. Anderen kwamen erbij en keken naar het briefje en bleven maar lachen. Tenslotte werd het weer teruggeschoven en knikten allen vrolijk naar me en zwaaide mij de tent uit. Ik keek ook naar het briefje, met de gedachte ‘het zal toch niet vals zijn’, maar kon er niets vreemds aan ontdekken. Afijn, uiteindelijk vond ik een pinautomaat en … die werkte. Zonder problemen kreeg ik mijn geld. Het is niet overal zo gelukkig. Er zijn ook prachtige winkelcentra, waar van alles te koop is. Wel goed opletten met die prijzen, want hetzelfde artikel kan een shop verder zomaar een paar euro goedkoper zijn. De eerste herinneringen voor thuis gekocht, want met cadeautjes moet ik thuis komen. De koffer wordt thuis zo’n beetje geplunderd door de kinders, dus daar moet wel wat inzitten!
1 opmerking:
Dag Hans,wat leuk om op deze manier jouw belevenissen in China te lezen.Van je moeder kreeg ik je adres.We zullen je blijven volgen.Veel succes en heb een mooie tijd.Weet je al welke wedstrijden je gaat fluiten?Veel groeten van ons beiden.Henk en Joke Stam
| 2-8-08 om 14:25
Een reactie posten