Dag 16

Een rustdag in het polo toernooi zorgde voor een toeristisch dagje. De zon scheen volop en de lucht was kraakhelder. Een uitstekende dag voor het bezoeken van een wereldwonder: de grote muur. Dit grootste vestingwerk in de menselijke geschiedenis werd gebouwd om een invasie van nomadenstammen uit de steppes te voorkomen. Mao liet ons destijds al weten (wellicht met gevoel voor toerisme), dat je China niet bezocht had wanneer je deze muur niet had bekeken. Weinig tegen in te brengen lijkt me. Met 12 collega’s vertrokken we in 4 taxi’s vanochtend naar Juyongguon (heb ik zojuist nog even opgezocht om het niet fout te schrijven).



We waren niet de enige zal ik maar zeggen die op dit idee gekomen waren, het krioelde van de mensen, ook veel Olympiërs. Aan de voet van de muur aangekomen gingen we met een kabelbaantje naar boven, terug zouden wij te voet gaan. ‘Een kwartiertje wandelen’ zei onze gids optimistisch. De muur ligt in een prachtig bosrijk gebied, één en al groen. Het gekke is dat we nog steeds geen vogel kunnen ontdekken. Wel vreemde vogels natuurlijk, maar geen vliegende. Vreemd. De muur loopt slingerend door China en heeft een lengte van 10 000 kilometer, werd me verteld. Klopt, maar dan wel Chinese kilometers, voor ons betekent dit 4000 km (sommige zeggen 5000 km, maar een kniesoor die op dit verschil let, indrukwekkend blijft het). Het was zeer de moeite waard, ondanks de drukte en de warmte.



Mijn kuiten werden stevig op de proef gesteld, want de muur heeft enorme stijgings- en dalings percentages. Je puft je suf en ik was blij dat het maar een kwartiertje wandelen was naar ons beginpunt. Misschien dat onze gids Lily, dit ooit in een drafje heeft afgelegd, of zijn Chinese kwartiertjes van andere waarde, want het werd een goed uur en 30 minuten. Het mocht de pret niet drukken en tussen foto nemende mensen door hebben we met goed gevolg de afstand afgelegd. Wanneer u gaat, stevige schoenen aan, water mee en vrij zijn van hart problemen, want anders kan deze tocht wel eens met recht aflopen. Ook opa en oma op leeftijd op een bankje beneden laten.
Overal kom je weer Chinezen tegen die hun koopwaar aanprijzen. Vaak met vervelende aandrang. Hoewel ik soms best belangstelling had om iets van dichtbij te bekijken, zie je daar toch snel vanaf.
Na de muur werd de tocht voortgezet naar de Mingtombes. Hier liggen 13 van de 16 Mingkeizers begraven. Na een wandeling door een Cypressen rijk gebied (de Cypressen werden gepland als teken van eer aan de overledenen), kwamen we aan in de 26 meter diep liggende tombe. In grote rode (hoe kan het ook anders) ‘kisten’ liggen daar, zo moeten wij aannemen deze keizers en hun aanhang. Het enige wat opviel hier was de grote berg geld welke op de kisten wordt geworpen. Zo wordt er toch nog goed gezorgd voor de overledenen en het schijnt geluk te geven. Verwachtingsvol liep ik rond, camera in de aanslag, maar stond na een kleine 10 minuten weer buiten. Dat was het, zo’n beetje.

Met mijn collega Jaime ben ik vanavond uitgebreid gaan eten in een beroemd Peking eend restaurant. Een must hier natuurlijk. We hadden uit een boekje begrepen dat hier de eend op zijn lekkerst wordt bereid. Onze gids had een tafel voor twee gereserveerd, een vereiste zo bleek later.
Met de Taxi vertrokken we. We hadden het adres in ‘t Chinees genoteerd gekregen, dus de chauffeur begreep het. Nadat we rond het Tiananmenplein voor de derde keer hetzelfde punt bereikte, begonnen wij argwaan te krijgen. Op een goed moment begon hij in uitstekend Chinees aan Jaime die voorin zat, iets uit te leggen waarvan wij begrepen dat hij de weg kwijt was. Dat dachten we al. Jaime keek hem vriendelijk glimlachend aan en zei toen hij uitgesproken was verlossend: ‘I do not understand what you are saying’. Het begon mij op de lachspieren te werken, maar hield me in. De man vervolgde zijn speech, telefoneerde en zette zijn wagen tenslotte aan de kant de handen ten hemel gerezen. Hij wees met zijn armen alle kanten op of wij het wisten welke richting nu de juiste zou zijn, en ik dacht wanneer hij nu een rekstok zou hebben er ongetwijfeld een 10 zou worden gegeven. Omstanders kwamen erbij en zij wisten ook wel een goed restaurant voor ons, hulpvaardig blijven ze! De man stapte uit en vergat daarbij dat hij zijn gordel los om de schouders had geslagen en verdween uit het zicht. Hij lag plat op het asfalt. Krabbelde overeind en zette zijn bril recht, zijn gezicht leek nog platter en vervolgde zijn monoloog. Bij mij was de beleefdheid verdwenen en ik lag ook plat, maar dan van het lachen op de achterbank. De tranen liepen over de wangen. Ook omdat Jaime uiterst rustig bleef en maar vriendelijk bleef kijken. De man zag er de humor niet van in, volgde tot slot de aanwijzing van een vriendelijk agent en na 5 minuten stapten wij uit zijn auto. Te voet zouden we proberen de bestemming wel te zien te halen.’Bye bye, thank you.’



Onze inspanning werd beloond, want uiteindelijk kwamen we in het voortreffelijk restaurant aan. Het was niet onze goedkoopste avond zal ik maar zeggen, maar in Nederland kun je voor dat geld misschien net gaan wokken. Heerlijk was het en het werd met zorg aan tafel bereid door de kok met neuskapje. De ober deed enorm zijn best het ons naar de zin te maken en gaf ons tot slot een A4tje waarop wij onze ervaring konden geven. Hij glom van trots toen hij onze mening las en nog meer toen hij van ons een bescheiden fooi kreeg voor bewezen dienst. Hij vloog voor ons uit over de trappen naar de uitgang en boog nederig bij het verlaten van het pand. Een geslaagde avond!

Morgen is het de laatste dag van de spelen en begint het kofferpakken. Ik verlang er naar om weer naar huis te gaan. Heerlijk straks weer met vrouwlief en de kinderen.