Zomaar een avond in Peking, de derde dag.

Een gekke dag was het vandaag. Soms beginnen de dagen goed en eindigen ze slecht, maar ook kan dat andersom het geval zijn. Natuurlijk was ik erg teleurgesteld dat ik niet kon fluiten. De spelen/spelers staan echter bovenaan de graad van belangrijkheid, dus daarom deze moeilijke beslissing. Ik zat vervolgens de dag op mijn kamer. Ik voelde me verder goed en een beetje bijslapen kon geen kwaad. De tv heeft de hele dag aangestaan en al zappend volgde ik zo de Spelen. Ik maakte me toch zorgen of dit gevolgen had voor mijn toernooi. Lonzi liet me weten dat dit niet het geval zou zijn, maar er wordt wel meer gezegd! Heel blij ben ik dus met deze grote wedstrijd Kroatië-Servië. Twee medaille kandidaten die beiden gaan voor goud. Het spreekt vertrouwen uit naar mij en dat sterkt me. Toch op mijn tellen passen, want de heren gaan niet zacht met elkaar om, het wordt geen vrolijk badpartijtje dus. Tijdens het EK in Budapest floot ik ooit hen in de halve finale (toen nog Servië-Montenegro) en de (emotionele) vonken vlogen er toen af. Ik heb de tijd mij voor te bereiden gelukkig, de wedstrijd begint om 15.20 uur plaatselijke tijd.
Wat jammer dat de dames verloren van Hongarije. Verdedigend zat het niet mee, dat moet op dit niveau beter. Aanvallend zag het er goed uit, er werd onder andere voldoende gescoord. Er zit voldoende veerkracht in de groep dit te overleven, maar wel nu alle hens aan dek, er moet gewonnen worden!

Mijn kamer ... (zucht)

Vanavond begon de avond uitstekend. Ik was uitgenodigd voor een receptie met dinerbuffet in de Olympic Club (jawel) van het HHH (Holland Heineken Huis). Een keurige uitnodiging van onze staatssecretaris en ambassadeur was mij namens de regering toegezonden. Het is maar dat u het weet. Een gast mocht ik meenemen. Dat laat je niet zomaar lopen natuurlijk zo'n buitenkansje om de society (‘hai society’) te ontmoeten. Een gast, even denken, waar vind ik die in China. Ik koos mijn Spaanse collega Jaime Moliner uit om mij te vergezellen tijdens dit bezoek. Colbertje aan en hup daar gingen we. Geen strop om, want het is een sportief onderonsje zo lijkt me en dat was het ook. Staatssecretaris Bussemaker (Jet voor de vrienden) stond bij de ingang naast de ambassadeur Dhr Bekink (Rudolf bedoel ik) en heette ons met handdruk hartelijk welkom. Tijd om dit aan mijn collega door te geven had ik niet, want ik lomperd, liep pardoes tegen iemand aan. Het was de Prins maar gelukkig die daar in gezelschap van zijn vrouw wat stond te praten. We hadden elkaar gisteren bij de finale dames nog vrolijk toegzwaaid, dat schept een band). Gelukkig had hij niet een kopje koffie in zijn hand, anders had ik van schaamte terstond het pand verlaten natuurlijk, je moet er niet aan denken. Voordat ik het wist gaf ik hem een hand en zei: Hans Klopper, scheidsrechter waterpolo, prettig kennis te maken’, knikte naar zijn vrouw (zoenen leek mij niet gepast, dat realiseerde ik mij helaas net op tijd) en liep de zweet uitbrekend verder, mijn gast wenkend alsof er belangrijkere zaken te doen waren. Hoe spreek je zo iemand aan eigenlijk, bedacht ik mij? Ik weet het niet … Hoogheid of zo? De situatie maar vermijden. Een vriendelijke mevrouw bood mij een glas wijn aan en hoewel ik mij voorgenomen had voorlopig nog geen alcohol te drinken klakte ik deze moeiteloos achterover (op mijn zusje maar, want het is haar verjaardag, ‘daar ga je Fie’). ‘Take it easy Hans’, zei mijn collega, die mijn onthutsing niet begreep.
Afijn het was leuk. Ik ontmoette veel mensen. Mijn collega Paul van den Heuvel was er ook. Die maakte het nog bonter, of anders die schopte het veel verder. Ik zag hem later op de avond, zonder colbertjasje, maar dat had de Prins in kwestie ook, gebogen over de tafel rustig met het gezelschap praten, alsof hij aan de lunch zat in het Huis van de Sport met zijn collega’s. Toch is nader informeren hoe dat zit.
Erica Terpstra even gesproken en Ewoud van Winsem ontmoet (hoofd Studio Sport) en ik mag een keer bij de opname van het programma van Mart Smeets komen kijken(!), Anton Geesink de hand geschud en aan tafel gezeten met Jack van Gelder en over de sport gesproken. Zomaar een avond in Peking. Een tweede glas witte wijn (op mijn schoonvader, want die is jarig vandaag, ‘daar ga je pa’) verbrede mijn spraakgebruik uiteraard, maar het smaakte en viel heerlijk. Ook Frans van den Konijnenburg (befaamd jurylid schoonspringen) gesproken. Sinds het EK zwemmen boeit die sport mij ook en zeker hier in China, waar het een grote sport is. Kortom een heerlijke avond om te herstellen van wat is geweest (v.v.t.; voltooid verleden tijd), streep er onder.

Astrid van de Hoogenband (de moeder van Pieter, maar niet te vergeten ook Robbert een verdienstelijk waterpoloër) keek bij het verlaten van het huis verbaasd naar mijn gezicht en accreditatiefoto. ‘Ongelooflijk, wat ben jij veranderd …’ Het deed me besluiten de foto te veranderen op mijn blog en ik zie het met trots inderdaad zelf ook. Met het kwijtraken van de kilo’s heb ik ook een andere kop gekregen. Dat ontdekte ik eigenlijk al met zo’n hoedje welke ik kreeg van de organisatie. Ik heb mijn hoofdmaat destijds ook op moeten geven, maar bij het passen zakte het ding tot over mijn oren naar beneden, zoals een theemuts over de theepot! Iets voor de schoorsteenmantel dus!

Ook nog contact gehad met Hans van Zetten, de Studio Sport verslaggever en plaatsgenoot. Ik ga met hem woensdag op pad om een lang geleden gemaakte afspraak na te komen, een diner voor twee, tijdens de Spelen!

Oké. Genoeg afleiding gehad. Vanaf nu telt de wedstrijd van morgen. Het is namelijk een wedstrijd mét gevolgen. Doe ik het goed, dan bestaat de kans op meer, doe ik het niet goed, dan kan het toernooi snel afgelopen zijn voor mij. Een keerpunt of een doorgeefluik. Het water staat koud, mijn bed is netjes open gelegd door een dame van het hotel (may I clean the room, vroeg ze zojuist), de wekker is gezet en ik ga slapen. Op naar de dag van morgen, een absoluut hoogtepunt in mijn carrière.
Oh ja, ‘Excuus nog Majesteit en komt u morgen kijken?’