Nog 1 dag ...

Donderdag 7 augustus 2008

Nog 1 dag en dan beginnen de spelen. Morgenavond zit ik in het stadion, althans ik moet nog wel een kaartje krijgen, maar ik ga er van uit dat dit goed geregeld is. Het is vandaag een bewolkte dag vol smog. Je kunt dan maar een paar honderd meter ver kijken. Een aantal Chinezen lopen met een kapje op hun mond. Ook zie je kapjes voor hun gezicht, klaarblijkelijk is iedereen al gewend aan dit soort dingen, maar het geeft mij geen prettig gevoel, het is immers niet voor niets.

Na een onrustige nacht (veel verkeerslawaai),ben ik vertrokken naar het waterpolobad. Kijken of ik er nu wel in kom. Het is geen probleem zo blijkt, er werd geknikt en ik mocht zo doorlopen. Het bad ziet er prachtig uit, echt super. Een mooi platform, waar we straks op kunnen lopen. Er kunnen zo’n 4000 man in het bad. Verder wat bekenden ontmoet, altijd weer erg leuk.

De oefenwedstrijd werd gespeeld tussen Nederland en China en ik heb 3 perioden gefloten. Echt prettig om even op het platform te lopen en de accommodatie zo te zien. Na drie perioden gespeeld te hebben haalde Lonzi (DÉ man van de Fina en het waterpolo) me er van af. Niet goed om nu te fluiten vond hij. OK, prima. Verder stelde hij me voor als een nieuw persoon, nu zonder 20 kilo en hij liet blijken daar erg blij mee te zijn. Dan is hij niet de enige gelukkige. Nederland won makkelijk van China. De dames speelde af en toe nog wat nonchalant, maar zij hadden geen enkele moeite met het gastland. Ik geloof een doelpunt of 5 verschil. Ik zag meerdere speelsters die nu echt de vorm te pakken hebben, de topvorm is er!
Daarna teruggewandeld naar het appartement. Onderweg wilde ik nog even de Olympic Area binnen, maar dat mocht niet meer. De omgeving is tot de opening hermetisch afgesloten. Over voorzorg gesproken, 36 uur van te voren, alles dicht.

Marcel de Natris kwam langs om van het internet gebruik te maken. Hij komt af en toe langs bij mij en dat is best gezellig. We besloten om naar het HHH te gaan, het Holland Heineken huis om daar een hapje te gaan eten en gelijk de wedstrijd van het voetbal tegen Nigeria te zien. Het huis (beetje kleine benaming, kasteel zou beter zijn) ligt aan een afgezet plein.

Wanneer ik het vergelijk met het HHH in Barcelona, waar ik in ’92 vaak met Gideon Reemnet en de spelersvrouwen ben geweest, is dit wel iets heel anders. Een hal waar je met de computers kunt spelen, stands met kleding in de aanbieding, 2 luxe ‘restaurants’, waar je met charmant gezelschap of de sponsor luxe kunt eten, een grote buitenplaats met drank kroket/patat en Edwin Evers van 538, een grote zaal waar straks de huldigingen moeten plaatsvinden ,een riante tuin etc. Een biertje kun je kopen (ik niet!), maar dan wel eerst een creditachtig kaartje kopen en laten opwaarderen bij de cash balie. Even wennen dus, maar het was toch erg leuk.

Je ziet ook vaak in het oranje geklede bekenden en je maakt hier en daar een praatje. Zo ontmoette ik de vader van Epke Zonderland met twee familieleden, de moeder van Daniëlle de Bruin, Dick van de Starren, 2 jongens die speciaal voor de Spelen hier naar toe zijn gekomen, Nelly Voogt een collega uit het huis van de sport etc. Dat is weer erg leuk en toen het voetbal begon (de sport is op grote schermen overal te volgen), ontstond zeker het ‘wij zijn hier’ gevoel. Nederland speelt teleurstellend een 0-0 wedstrijd. Dat is jammer, maar goed. Morgen begint het eigenlijk pas. Ik vertrek uit dit appartement naar Hotel Catic. Ik wil vroeg op staan om daar op tijd mij in te schrijven en dan kan het beginnen. Morgen zit ik in het stadion. Morgen zie ik de show. Morgen zie ik al die sporters, de knipperende fototoestellen, de vlag, het vuur … weet je wat, ik ga slapen!