De eerste dag.

Het kloppen op de deur maakte mij wakker. Of ze de kamer mochten schoonmaken. Nee natuurlijk niet, ik lig lekker te slapen! Oeps, hoe laat zou het zijn? Half 10, schrok me wild, want om 10 uur begon de technical meeting en daarbij afwezig zijn, is niet verstandig om het zacht uit te drukken. Na een flinke rush ben ik daar op tijd aangekomen. Het heerlijke bed, het late tijdstip van inslapen, de stilte in het hotel en de goede gordijnen verzekeren mij van een goede nachtrust. In het vervolg de wekker zetten dus. Op zo’n technical meeting wordt er ook altijd informatie gegeven, waar we met het fluiten op moeten letten. De startprocedure is een beetje aangepast (leg ik nog wel een keer uit, eerst de praktijk zien) en er mag (weer) voor een contrafout worden gefloten, daar komt het op neer. Ik had al begrepen dat dit ook op het EK gebeurd is. Ok prima, niets schokkends, maar fluit ik morgen ook? Nee, helaas sta ik niet op het lijstje. Aan de andere kant is het ook heerlijk om eerst eens een dag te kijken hoe het gaat. Hoe gaat het met de presentatie bijvoorbeeld. Vanwaar wordt er op gelopen, waar wordt er ingezwommen etc. Ook is het goed me te realiseren dat er maar liefst 25 scheidsrechters zijn. De heren en dames spelen op de dagen afwisselend, dus op de ene zijn er 12 scheidsrechters nodig (heren) en op de andere dag 8. Niet veel dus en de eerder gestelde wens op 5 wedstrijden lijkt te idealistisch.

(De goedkooste taxi!)

Tevens werd de kleiding uitgedeeld. Ik was er al ‘bang’ voor, maar de outfit was mij veel te groot. Ruilen dus. Dat klinkt makkelijk. De scheidsrechters shirts en de schoenen dat was geen probleem, maar voor de broeken en het pak moest ik naar de kleermaker. Ik was niet de enige van het korps, dus vertrokken wij met een tiental naar de Olympische kleermakerin de supplie office. We waren echter niet de enige officials de hun kleding moesten aanpassen zal ik maar zeggen. Het krioelde van de mensen die de chinezen aanspraken. Die bleven eerst rustig, maar bij de groeiende rij wachtende begonnen ze toch peentjes te zweten. Met name de 2 (!) kleermakers hadden het zwaar. Voor mij stond een groep officials voor het worstelen, die hun geduld begonnen te verliezen. De chinees die hun woordvoerder was, stond op het punt in huilen uit te barsten, op deze drukte was klaarblijkelijk niet gerekend. ‘Rustig blijven’ dacht ik en proberen in deze mierenhoop de juiste persoon proberen te vinden. Een kleine man met een centimeter om zijn nek, kwam een kantoor uit en keek naar de met woorden ‘vechtende’ worstelaars en arme Chinees. Toen keek hij naar mij en ik knikte schamper in de richting van de bekvechters en glimlachte naar hem, terwijl ik mijn kostuumzak (heet dat zo?) een tikkeltje omhoog hield. Hij wenkte mij met zijn hoofd naar binnen en de deur ging dicht. Het was fascinerend om te zien, maar in een tijdsbestek van 20 minuten stond ik tevreden buiten. In die tijd had hij 2 broeken en mijn colbertjasje met vakmanschap ingenomen! Een eenvoudig naaimachine ratelde en hij knipte, trok strepen, stak spelden en naaide en overhandigde met trots de kledij. Even passen nog, maar het zat als gegoten. Ik sprak Engels en hij Chinees, maar we verstonden elkaar! Ik gaf hem een gemeende klap op de schouder en een paar oranje klompjes, die ik voor dit soort gelegenheden in mijn zak had gestopt en liep vrolijk naar de bus.

’s Avonds ben ik naar het zwemmen gegaan. Sinds ik in Eindhoven met de KNZB het EK heb meegemaakt, ben ik warmgelopen voor deze sport. Ik kwam Cees Rein vd Hoogenband tegen en samen zaten we op de tribune en zagen onder andere de meiden zich plaatsen voor de finale van de 4X100 m vrij en Thijs van Valkengoed net niet zijn pr verbeteren. Prachtige sport en er wordt hier verschrikkelijk hard gezwommen. Het waterpolo is steeds aan het begin van de avond afgelopen, dus kan ik mooi daarna ook wat zwemwedstrijden zien. Daarna nog lekker gegeten bij de Chinees (kreeg een echte wok op tafel), stukje geschreven en nu; ‘Lekker slapen’. Niet vergeten me wekker te zetten!

De watercube by night.