Spanje-Servië 5-9

Vandaag heb ik de kwartfinale Spanje-Servië gefloten met mijn Canadese collega Turcotte. Ik ben zeer tevreden over deze wedstrijd. En kwartfinale fluiten is toch iets heel moois. In tegenstelling tot wat het woord kwartfinale doet vermoeden, zijn er slechts twee wedstrijden in deze categorie. Nummer één uit iedere poule is automatisch geplaats voor de halve finale en de nummers twee en drie uit iedere poule spelen tegenovergesteld voor de overige twee plaatsen.

Vanochtend ben ik vroeg opgestaan en zijn we eerst naar het Tiananmenplein gegaan. Dat klinkt misschien gek, op zo'n belangrijke dag, maar ik vind het ook fijn om de dingen te doen die ik graag wil doen en ook voor afleiding zorgen. Wanneer ik zaterdags een belangrijke wedstrijd heb ga ik ook boodschappen doen enzo, ook dus dingen, die niets met de wedstrijd van doen hebben.

Ik was samen met Jaime Moliner, Rado Korizna en Agyros. Na over dit immense en indrukwekkende plein te hebben gelopen met duizenden Chinezen en toeristen kwamen we bij de verboden stad. (Tussen haakjes: zo grappig. Door omstanders wordt je regelmatig gevraagd om met hen op de foto te gaan, van jong tot oud ...).

Ik was in de verboden stad al eerder, maar wilde graag naar binnen, omdat onder andere mijn gemaakte foto's hier verloren zijn gegaan. Nu zag ik toch ook weer heel andere dingen. Het was ook nu weer erg bijzonder. Duizenden mensen waren er en het was erg warm.

Met de taxi zijn we vervolgens teruggegaan, want ik wilde minstens twee uur ruststijd hebben in ons Hotel Catic. Gelukkig waren we daar om 13.00 uur, dus had ik genoeg tijd, mijn bus naar het zwembad vertrok om 15.30 uur. Ik ben al denkende aan de wedstrijd als een blok in slaap gevallen en werd om 15.15 uur wakker. Slapen doe ik eigenlijk altijd wel. Mijn zelfvertrouwen is groot na de vorige wedstrijden, dus dat geeft vertrouwen. Douchen en op naar het zwembad.

Ik heb weinig gezien van de andere kwartfinale tussen Kroatië en Montenegro. Ik doe mijn eigen dingen, drink koffie, loop een rondje buiten, kijk van bovenaf naar deze wedstrijd en kleed mij ruim op tijd om. Het was prettig weer met Turgotte te fluiten. Je weet wat je aan elkaar hebt. Ook belangrijk voor mij om even contact met 'thuis' te hebben. Ik wil hier zo graag goed presteren en mis dan mijn familie natuurlijk. Zenuwachtig? Nee, gespannen wel, maar ik voel me erg goed, dus zenuwachtig niet. Ik geniet enorm.

De wedstrijd verliep goed. Het was jammer dat Spanje snel op achterstand kwam en niet meer terug kon komen. De druk was goot, dat wel, maar ik voelde mij goed. Het is echt super om alleen al, onder denderende muziek met de ploegen het volle stadion in te komen. Ik geniet van alles. De wedstrijd verliep zoals ik hoopte. De gedelegeerde Niko Firouljou (nog noot op een scheidsrechtersfluitje geblazen) was tevreden, maar belangrijer, ik ook. Het voelt goed.

Nu heb ik vijf wedstrijden gefloten en wellicht komt er nog één. Tijd voor een tussenevaluatie. Ik ben echt heel erg tevreden. Ik heb prachtige wedstrijden mogen fluiten en géén zijn slecht verlopen. Nu is het afwachten. Vanuit Nederland hoor ik dan goed bedoelde aanmoedigingen, dat er een grote wedstrijd zal volgen. Zo eenvoudig ligt dat niet en dat weet ik. Er zijn veel goede scheidsrechters hier en waarom zouden ze voor mij kiezen? De dames finale wordt gefloten door Kissely en Caputti, ok dat kan ik wel begrijpen, maar het aanstellen van de wedstrijden is echt niet te doorgronden. Kanshebbers op een grote wedstrijd? Ik denk: Tulga, Alfanbajev, Moliner, Bock, Margeta, Cheney, Korizna, Ciric en ... ach we zullen zien. Ik kon niet beter dan ik hier heb laten zien, dus daar ben ik echt trots op en blij mee. Daar kan ik mee thuiskomen. Ik kan mezelf niets verwijten.

Trots ben ik ook zo zeer op onze meiden. Het ontroert me. Zo mooi om hier bij te zijn en de waterpolowereld bewonderend over Nederland te horen praten. Ik hoor ook binnen de scheidsrechters een enorme erkenning naar onze vrouwen. Morgen is het feest in het HHH en ik ben daar bij. Een huis vol fans van het waterpolo!

Gaan ze goud winnen? Ach het zilver glanst goud natuurlijk, maar toch.... zo dicht bij als nu, komen we misschien nooit meer. 'Het hoofd leeg maken meiden en gaan voor alles wat mogelijk is'. 'We' hebben niets te verliezen en dat geldt niet voor de Amerikanen. Geloof me, ik zit met een trots hart morgen op de tribune. Ik mag niet schreeuwen en/of aanmoedigen (als neutraal scheidsrechter) maar juich ze in stilte naar voren. Geloof ik in hun kansen? Zeker, heel zeker. We kunnen absoluut winnen. De ploeg straalt fitheid uit en is echt in hele goede vorm, mentaal en fysiek. We zullen zien. En dat ik daar bij mag zijn, ongelooflijk!