Dag 13, een gouden dag.

Een bewogen dag vandaag in Beijing. Wat een goud en een droom die werkelijkheid wordt. De dames winnen hun wedstrijd tegen het grote USA, de wereldkampioen.



Vanochtend heb ik eerst heerlijk uitgeslapen. Rond 9.30 uur werd ik wakker en ging douchen, shaken en naar beneden. Om 10 uur had ik afgesproken om een toeristisch route te gaan maken. Het regende pijpenstelen en het doel van de ochtend werd aangepast; de silkmarket. Met Jaime Moliner vertrok ik in de taxi naar dit koopmansoord. Jaime is een op en top zakenman, dus met hem was ik verzekerd van een gratis les in de kunde van het zaken doen. Op de silkmarket, waar alles te koop wordt aangeboden was het een Olympische drukte van belang. Na vele marktkramen te hebben bezocht besloten wij tot het beleven van een voetmassage. Ik kreeg een Chinese dame toegewezen die zich een half uur ontfermde over mijn voeten. Heerlijk was dat. Ze keek met zorg naar de onderkant van mijn voeten (veel te veel eelt) en ik begreep van haar dat een uitgebreide behandeling noodzakelijk was. Toch maar afgeslagen, een half uur zorg aan mijn voeten leek mij meer dan voldoende en ook de aangeboden manicure behandeling vond ik aan mij niet besteed. Hierna koffie gedronken op een terras en snel naar het hotel en vervolgens naar het zwembad. Naar onze finale.


Welk een spektakel. Wat een feest. Nederland wint de gouden medaille, ik kan het nog steeds maar nauwelijks bevatten. Het was misschien niet de beste wedstrijd die ik heb gezien, maar wel de allermooiste. Toen ik 10 jaar oud en op Texel was op vakantie met mijn ouders, won Jan Jansen de Tour de France. Ik herinner mij nog de opwinding op het strand en het rennen naar een radio. Ik heb het voetbal gezien in 1974, in 1988. De Europacupsuccessen van Ajax, Joop Zoetemelk wereldkampioen, de volleyballers goud, de elfstedentocht, Sven Kramer, het zijn enorme sportmomenten, maar alles verbleekt met mijn waterpolohart bij dit. Omringt door onze Prins, Erica Terpstra, NOC bekleders en zoveel publiek zien we Nederland enorm van start gaan. Daniëlle de Bruijn schiet ze van alle kanten binnen en voor we het weten leiden we met 4-0. Vanaf dat moment zit niet alleen de ploeg in een flow, maar het publiek ook. Je voelt het gewoon, dit gaat niet meer mis. Ilse van de Meijden laat haar klasse tot de laatste seconden zien en dan ontploft het Yingdong zwemstadion. Van gekkigheid weet ik niet meer wat te doen. Ik schud de hand van onze Prins alsof we elkaar al jaren kennen. Henk Gemser lijkt nog blijder dan ooit destijds met al die overwinningen en het bad zit zo ver van huis, maar toch barstensvol met Nederlandse waterpolofans. Alles gaat zoals in een film. De ontlading, huldiging, ontmoeting en het ongeloof. En ik ben er bij. Ik juich en met mij velen, want mijn mobiel ratelt alsof het defect is. Ik kom (bekende) sportverslaggevers en we slaan elkaar op de schouders en weten, hier is iets bijzonders gebeurd. Hier is waterpolohistorie geschreven. Tijd voor tranen heb ik niet. Ik wil overal tegelijk zijn. Bij mijn collega's om te horen hoe goed het was, bij de meiden, Robin, Arno, Hans Nieuwenburg (als perschef hier aanwezig), Kees van Hardeveld en nog veel meer.

In het HHH zweef ik voor aan in het publiek. Kom bekenden tegen en allen juichen. Ik word gefeliciteerd alsof ik het ben die de laatste bal in het netje legde. De dames worden geroemd en 'vliegen' crowdsurfend over onze handen. 'We dragen ze op handen'. Wat ben ik trots op deze meiden en de leiding. Wat hebben ze met elkaar ons een geluk bezorgd. Voor eventjes lijkt het waterpolo volkssport nummer één.

Achter de schermen wordt het feest verder gevierd. Me de ouders, vrienden, speelsters. Met Hans Nieuwenburg drink ik een biertje op een muurtje en nog steeds met verbazing praten we over dit moment.

Dan slaat de vermoeidheid toe en ik ga slapen. Ik bewaar deze dag als mooiste herinnering op sportgebied. Dat ik geen halve finale fluit in het mannentoernooi is jammer, maar mag de pret niet drukken. Hoewel … stiekum hoop ik toch nog op een wedstrijd … wie weet.