Grenzen vervagen

Het zit er op, de vlam is gedoofd en de vlag is onderweg naar Londen. Het waren prachtige spelen, ontroerend, uitdagend; ‘one world, one dream’. Je ziet die spreuk overal hangen, maar het zegt veel. Olympische spelen brengt niet enkel topsport, maar ook mensen bij elkaar. Je spreekt met mensen overal, het voelt echt als één big family. In de metro, rond de wedstrijden, in restaurant en bezienswaardigheden. Grenzen lijken er niet te bestaan. Je spreekt elkaar aan en krijgt altijd antwoord of gaat met elkaar op de foto. Allen bezield door de fraaiheid en het fascinerende wat sport heet. Sport verbroederd en dat zie je op de spelen.

De Hongaren wonnen de finale tegen Amerika

Wanneer straks de spelen in Londen zijn, is het een buitenkans om dat van dichtbij eens mee te maken. Het zal ook anders zijn, want het is daar veel duurder. Dat is jammer, want het zou voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Natuurlijk liggen de reiskosten naar Beijing veel hoger dan straks naar Londen, maar het verblijf, vervoer, eten, en de prijs van de kaartjes liggen vele malen lager.
Na de indrukwekkende sluitingsceremonie zaten we met een grote groep scheidsrechters bij elkaar en dronken een biertje. Een collega van Nieuw Zeeland, Zuid Afrika, Duitsland, Spanje, Schotland, Turkije, Amerika, Australië, Griekenland … We spreken Engels en ofschoon we elkaars familie niet kennen, zijn we toch vrienden. We praten over ons land, hoe de dingen geregeld zijn en de verschillen. Van alles komt echt aan bod. En we maken iets mee wat ons samenbrengt en we vertellen hoe wij dit meemaken, over de fantastische prestaties (ieder land heeft namelijk zijn eigen favoriete sport en daar kijk je dan vervolgens met aandacht naar), maar ook de teleurstellingen. We spreken uit dat het uniek is dat we dit mogen beleven, wat we gezien hebben in de stad, waar het goed eten was en waar niet. En daarom zitten we dan toch van blijdschap en ontroering tijdens de sluitingsceremonie zonder schroom met lantarentjes te schijnen en vlaggetjes te zwaaien, grote volwassen kerels bij elkaar, met één gedeeld gevoel: ‘Dat het zo mooi is om er bij te zijn.’



Ik zag onze dames het stadion inlopen, ontdekte onze bondscoach Robin, dokter Rick, manager Arno, een paar dames van DE ploeg, Fatima (snel scherp stellen) en vele anderen. Ik ontdekte dat Maarten van der Weiden, de lange afstandzwemmer de vlag droeg en daar ben je dan ook zo blij mee en je vertelt dat dan ook aan de mannen om mij heen. Van zijn ziekte en zijn overwinning en iedereen kijkt dan toch naar deze sportman met die andere ogen. En iedereen gunt hem dan ook dit plezier. Je gaat ‘hen’ dan filmen, want je wilt immers je vrienden/familie op de film. Je wilt het vastleggen en bewaren, ook om hen later weer terug te zien. Ik lieg er niet om, maar het ontroert me en raakt me diep van binnen. Komt natuurlijk ook om die onvoorstelbare mooie zege van ‘onze’ dames, dat maakt het ook uniek. Prestaties bevorderen dit gevoel. Maar in 1992 was ik als toeschouwer op de Spelen in Barcelona en toen had ik ook dezelfde ervaring.
Straks reizen de meiden naar Nederland en ontvangen de huldigingen en dat is hen gegund. Ik reis niet met hen mee. Dat mag niet, want scheidsrechters zijn neutraal weet u wel. Jammer natuurlijk, erg jammer, maar ook weer niet. Ik merk dat ik enorm moe van het alles ben en ik vind het ook daarom straks ook heerlijk om in rust naar huis te gaan. Naar huis. Naar mijn kinderen en Ditty, weer heerlijk bijkletsen en … genieten.



Laten de spelen in deze fraaiheid toch altijd zo voortgaan. Met misschien nog meer landen, met misschien nog meer atleten en supporters. Even niet praten over economische problemen of andere zaken, maar genieten en leven met elkaar en van de unieke prestaties. Over alle grenzen heen.