De laatste dag.

Het is voorbij, mijn laatste stukje uit Beijing. Wanneer een toernooi voorbij is, is alles anders. Vanochtend geen rijen en drukte voor het hotel bij één van de ingangen van Het Olympisch gebied. De controles blijven dat wel. Ook geen taxi’s meer voor de deur, want er valt niemand af te zetten. Het gebied is nog niet vrij gegeven dus heerst er stilte. Een paar verkopers met stickers en vlaggetjes proberen hun laatste waar te slijten, met wat eens veel waard was. We nemen afscheid van vertrekkende collega’s en die bellen later weer hoe het is gegaan met de bagage wanneer ze op de luchthaven door de douane zijn. Hoeveel kilo mag er namelijk mee? Van Jaime begreep ik dat hij 30 kilo mee mocht nemen, dat moet lukken.


Met Radu Korizna (Poolse collega) heb ik, ondanks een fikse vermoeidheid er toch voor gekozen een uitstap te maken: The summer palace. Geen gek gekozen doel, blijkt later, want het is daar werkelijk schitterend. Het buitenverblijf van Keizers en aanhang, een zomerhuisje, maar dan van uitzonderlijk formaat en oppervlakte. Veel gelopen dus. Terug weer langs de silkmarket om nog weer wat spullen aan te schaffen en vervolgens naar het plein. Nog één keer het zien, misschien kom ik hier nooit meer. En filmen, veel filmen, alsof ik de herinneringen dan makkelijker bewaar. Fietsende Chinezen, de taxi’s, gezinnen wandelend met één kind, de parasolletjes en de uitzonderlijke gebouwen.

Later eet ik met Radu in een Koreaans BBQ restaurant. Hier geen hamburgers, worstje en saté, maar ander vlees en veel groente. Heerlijk is het. Het wordt voor ons aan de tafel bereid. We praten over de wedstrijden, onze gouden dames en de unieke vriendschap die we hebben.



In het hotel drinken we een laatste glas met ook wachtende collega’s. We spreken nogmaals over de ontmoeting, de mooie sportmomenten en wisselen adressen uit. Ik kan inmiddels naar vele landen op vakantie.

Nu is het tijd om mijn koffer te pakken. Een nieuwe koffer, want die van mij overleefde de grote inhoud niet. Hoewel ik ook niet weg wil, van wat zo goed was wil je houden, ga ik ook dolgraag naar huis.
Ik bedank wat vrijwilligers met een oranje klompje en we nemen de laatste foto op de trappen van het hotel. Morgen vliegen we uit. Naar Duitsland, Griekenland, Polen, Zuid Afrika, Nieuw Zeeland, Australië, Italië, Hongarije en Nederland! Ik ontvang een uitnodiging om woensdag met Ditty de felicitaties in ontvangst te nemen in de ridderzaal in Den Haag en later Scheveningen. Ik zie dan de dames weer en de staf van de Nederlandse ploeg. Blij dat ik daar bij mag zijn!

Ik dank iedereen voor het medeleven en belangstelling. Ik begrijp dat ik de Spelen hiermee een beetje naar Nederland bracht, maar Nederland bleef zo ook een beetje bij mij. Het schrijven deed ik met veel plezier (nooit geweten) en het ontlaadde mij van alle indrukken en belevenissen. Ik kon het kwijt en hoewel ik altijd wel goed slaap, viel ik telkens daarna als een blok in slaap.

Nu naar mijn familie, om onze verhalen weer te delen. Heerlijk vooruitzicht.
Ik kijk er naar uit.


Liefs
Hans