De tweede dag.

Wat een heerlijke dag was het vandaag. Daar kon de kletterende regen niets aan veranderen. Ook de donderslagen met heel ander vuurwerk niet. Vanochtend opgestaan en naar de watercube gewandeld. Ik wordt zo langzaam aan wel gek van de veiligheidscontroles hier. Mocht je gisteren nog door ingang A, vandaag is het B en morgen misschien wel C. Iedere keer gaat je tas door een scanner (zo’n vliegtuigding), moet je door een poortje welke altijd biept en word je gefouilleerd met een soort tafeltennisbatje welke altijd kwaakt (waarschijnlijk is dit de beroemde Peking eend?). Geen probleem natuurlijk, maar vandaag moest ik mijn pen inleveren die ik per abuis in mijn borstzak had gestoken en niet in mijn tas. Mag niet. Ik heb nog even geprotesteerd, maar men was veel te blij met de vondst, dus einde pen.

Met de Nederlandse waterpoloploeg op de tribune.

Alles werd goed gemaakt in het zwembad. Samen met de waterpolodames, Erica Terpstra (oef, zij is maar liefst 40kg afgevallen!) en onze Prins Willem Alexander met Maxima waren we met vele supporters getuige van een fantastische prestatie op de 4x100m vrije slag. Wat een geweldige prestatie, want er wordt hier verschrikkelijk hard gezwommen. Het woord ‘kippenvel’ is geen beeldspraak, maar een feit en het kan minuten aanblijven kan ik u verzekeren. Inge Dekker ging als eerste van start. De concurrerende landen vertrokken met hun snelste zwemster (ook hier wordt een tactiek gevoerd), ‘wij’ bewaarde Marleen als toetje, maar dan wel één met banketbakkerslagroom en een likeurtje (en ik deed mee!). Ranomi Kromowidjojo vertrok als zevende zwemster (!) van het startblok. Bij terugkomst had ze vele plaatsen goedgemaakt. De derde zwemster was Femke Heemskerk en zij stabiliseerde die positie en lanceerde onze Marleen Veldhuis. Toen zij met machtige slagen naar de eerste positie schoof, ontstak zij bij mij en de polodames een zeldzaam vuurtje. Je springt, je juicht, je klapt en probeert ook nog ondertussen wat foto’s te maken. Voor het laatste een ongelukkige combinatie, ik heb er verschillende zojuist in de prullenbak kunnen knikkeren. Zo ver van ons land vandaan in deze onmetelijke vesting, zo’n wereldprestatie door ons kleine polderland met zoveel superconcurrenten, het geeft een onwerkelijk gevoel. Droom ik nou weer en wordt het tijd met beide benen op de bodem te gaan staan? Wij Nederlanders zijn een nuchter volkje. Wanneer we winnen is vaak de tegenstander niet zo goed, zo denken wij (behalve bij het voetbal, want daar zijn wij al jaren bij wereldkampioen). In dit veld en entourage is deze prestatie één van uitzonderlijk formaat.

Na de overwinning liep het stadion wat leeg en kwamen de plaatsen vrij op de eerste rijen en wij zweefden naar beneden. Daar zagen we ook Erica Terpstra met gebalde vuisten in de lucht naar ons lachen, de Prins juichte mee en Maxima zwaaide en wij zwaaiden terug alsof wij elkaar al jaren kenden en na afloop een kopje koffie zouden drinken. Sport verbroederd en niet enkel de landgrenzen lijken even verdwenen. Het Wilhelmus klonk en we keken met trots naar onze meiden en het doek met de 3 bekende kleuren. Veel emotie georganiseerd in 3 minuten, 34 seconden en 33 honderdsten. Daar hadden ze bij de opening veel meer tijd voor nodig.

De laatste meters; een bewogen beeld!

s’ Middags ben ik naar het waterpolo gegaan en heb daar prachtig waterpolo gezien. Australië speelde heel sterk tegen Griekenland en wonnen zeer verdiend met mooi polo. De Italianen kregen stevig klop van Kroatië een zeer sterke ploeg. Morgen mag ik aan de bak en ik heb er zin in. Amerika en China zijn geen onbekende landen voor mij. Op papier moet Amerika dit goed kunnen winnen, maar de tribune zit ook morgen vol met Chinezen, dus je weet maar nooit wat dit kan ontketenen. De collega’s zijn vanavond met elkaar gaan eten, maar ik wilde eerst naar het zwemmen. Ik maakte graag gebruik van de paraplu in mijn hotelkamer, maar die mocht niet mee van de controleurs bij de ingang van de Olympic Area. Aangezien er nog een stevige wandeling moest worden gemaakt en ik geen zin had in een doorweekt pak, heb ik maar voor ander programma gekozen. Het werd een etentje voor één en droog onderkomen in mijn kamer. Het eten valt mij niet lekker, hoop dat ik er geen last van krijg. Ik kies nu voor mijn bed en droom nog even (sorry Ditty!) van onze meiden … wat gingen ze snel … het had van mij eigenlijk wel wat langer mogen duren!