Zondag 3 augustus

Morgen vertrekt de Nederlandse ploeg naar het Olympisch dorp en eindigt hier de trainingsstage. Vanavond spelen ‘ze’ voor de laatste keer tegen het team van Amerika. Er komt dan een einde aan een prettig verblijf op het Chinese kamp Zeist in Daxing. Het is erg interessant en leuk om zo met de ploeg op te trekken. Met name het open contact met de staf van het Nederlands team was inspirerend en ontspannend. De staf bestaat uit Mark Smit (fysio), Rick van der Kolk (arts), Arno Havenga (teammanager), Ilse Sindorf (assistent bondscoach) en Robin van Galen (bondscoach). Het is boeiend te zien hoe zij zich op het toernooi voorbereiden. Zo’n week voor het toernooi speelt er van alles. Speelsters die vermoeid zijn (jetlag?), onzeker worden over hun positie of vorm, pijntje hier en pijntje daar en allen uitkijkend naar wat komen gaat. Verlangend daarnaar, maar misschien ook wel wat angstig daarvoor, het hoort er allemaal bij. Onzekerheid ook. Doen we het wel goed, is de vorm er, moeten we nu nog zwaar trainen of licht en is een krachttraining wel op z’n plaats? Ook de leiding worstelt met dit soort vragen en de oplossingen, want we willen allen straks zo goed mogelijk presteren. Het is mooi om te zien hoe iedereen hiermee omgaat. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik veel vertrouwen in hen heb. De leiding bestaat uit een goede mengeling van kennis en ervaring met een bondscoach die weet wat hij wil, maar dus ook kan/wil sparren met zijn collega’s. Ilse is al jaren de coach bij de jeugd en kent deze meiden door en door en, niet onbelangrijk, is een vrouw. Herkent hun ‘probleempjes’ en is naast fanaat voor het spelletje ook bereid tot een luisterend oor. Rick en Mark hebben grote medische kennis, maar hebben ook verstand van polo en zijn net als alle anderen ‘verslaafd’ aan het spelletje. Arno heeft zoveel ervaring (ook Olympische), is recht door zee en doorspekt van humor. Daarnaast traint hij nog volop (zwemt zo’n 2 tot 4 km per dag!) en kan dus ook in het water laten zien, hoe het moet. Hij zou zo nog mee kunnen doen met het Nederlandse heren team en, sterker nog, daar een toegevoegde waarde kunnen zijn. Het is mooi om ook de bondscoach hier tussen te zien. Hij weet wat hij wil, maar staat open voor wat leeft en wil zo goed mogelijk voorbereid straks zijn meiden het water in laten duiken en kijkt tot laat nog naar wedstrijden van komende tegenstanders. Na afloop van iedere training of maaltijd drinken we koffie op de kamer van Arno. Zij hebben een perfect koffieapparaat meegenomen (nespresso) en onder het genot van wordt er dan van alles besproken. Niet alleen over polo (wel heel veel natuurlijk met zoveel ‘gekken’), maar ook andere onderwerpen komen aan bod, daar is ruimte voor. Ik geniet enorm. Ik hou zielsveel van de sport, ook omdat het een teamsport is en dat mis ik wel eens als scheidsrechter. Als scheidsrechter ben je toch een eenling. Ik kies mijn eigen voorbereiding, ik doe de dingen waarvan ik enkel denk dat die goed voor mij zijn. Wanneer ik wil gaan wandelen ga ik wandelen, ik zwem wanneer ik wil zwemmen, maar toch, alleen is maar alleen. Het gezamenlijk toeleven naar het optimale mis ik wel eens. Daarnaast maakt die discussie over het spel je sterker bewust van waar we mee bezig zijn. Het gaat te ver om te zeggen dat ik nu graag bij de ploeg wil blijven, daarvoor kijk ik veel te veel uit naar het leiden van een wedstrijd, maar toch … Morgen neem ik afscheid van hen (voorlopig) en ik zal ze zeer veel succes toewensen.
Ik realiseer me dat ik niet helemaal recht doe aan mijn collega’s. Met veel heb ik ook een intensief contact (ook nu). Gideon Reemnet is op het EJK in Belgrado en dagelijks hebben wij contact. Hij floot daar verdienstelijk de halve finale en ik ben daar echt blij mee. Ik merk ook dat hij meeleeft met mij en dat geeft een band en dat doet goed. Ook onder andere Han Butz, Henk Smit, Mart Bras en Henk vd Berg wensen me succes en dat doet goed. Dat wereldje is ook mooi. Ik schrijf er over omdat ik er toch over nadenk ooit trainer te willen worden. Die afweging, die overstap, komt steeds dichterbij zo lijkt het. Ooit wil ik deel uitmaken van een team. Ooit wil ik die kennis en ervaring kwijt.
Maar nu nog niet. Nu heerlijk mij voorbereiden op wat komen gaat en leven met de onzekerheid met wat komen gaat. De spelers weten wanneer zij moeten spelen, ik niet. Wij horen dit de avond voorafgaand aan de wedstrijd. Maar ook, waar ik morgen slaap? Geen idee. Heb begrepen dat het in een appartement is waar ook de leiding van de zwemploeg bivakkeert. We zullen zien. De 8e ga ik in ieder geval naar het official hotel en daar verblijf ik dan de rest van de tijd. Ik hoop ontzettend op een kamer alleen. Ik wil zelf bepalen welke rommel ik op de kamer neerleg en waar. Ik wil gaan slapen wanneer ik dat wil, zonder rekening te houden met. Op die privacy ben ik erg gesteld, zo solistisch ben ik ook wel weer!