dag 8 en 9

Ik moet nodig schrijven. Niet omdat mijn weblog anders niet meer up to date is, maar ik heb zoveel meegemaakt, het moet op papier. Toch gaat het wel in vogelvlucht, want ander lig ik te laat in bed en morgen wacht een wedstrijd: Servië-Italië. Ik ben natuurlijk hier niet als schrijver aangeland, de sport gaat voor.

Dag 8.

Gisteren floot ik de wedstrijd Australië-Hongarije, eindstand 9-11. De Hongaren hadden een ruime voorstand opgebouwd aan het eind van de tweede periode, de tussenstand was 10-5 in hun voordeel. Daarna dachten zij het rustig uit te kunnen spelen, maar dat was een lelijke misrekening. Australiërs zijn echte topsporters en in verloren positie gaan ze toch door. Mede hierdoor werd het een heerlijke wedstrijd. Ik floot voor het eerst met mijn Kroatische collega Rak en dat ging prima. Ook Kroatië heeft een goede competitie, dus vaak zit het met zo’n collega ook wel ‘snor’. Je wordt daar niet zomaar international.
In de ochtend was ik nog naar het beachvolleybal gegaan. Een redelijk ‘nieuwe’ sport op de spelen, ik zag China spelen tegen Duitsland. China wint heus niet altijd bleek, want zij verloren. Bloedheet was het in het stadion. We zaten in de volle zon in zo’n badkuipstoeltje. Een aantal machines verkoelen de lucht wel. Zij spuiten een soort nevel de lucht in, waarmee de temperatuur daalt.

Gisterenavond was het gala avond, het diner van de Fina. We (collega’s en ik) hezen ons in het Fina pak en gingen daarna op de foto. Niet één keer, maar tientallen keren. Dat begon al voordat we de bus instapten. Passerende Chinezen wilde graag met ons op de foto, geen probleem natuurlijk, lachen alom, maar het werden er steeds meer. Tot slot hebben we de sessie maar gesloten, een aantal teleurgesteld achterlatend. Later op de avond wilde ik ook met een aantal op de foto. Natuurlijk Boris, Massemiliano, Torsten, Guss, Eugenio Martinez (zag hem in 1002 met Fred van Dorp de Olympische finale fluiten!), vele anderen en ... Ada Kok! Ada Kok is een ‘legend’ in het Fina wereldje. Weer een mooi moment. Als dank voor onze aanwezigheid kregen we nog wat presentjes, waaronder een gigant van een Trophee, blauw glas in de vorm van een golf, met Fina teken etc. Het ding weegt schat ik zo’n 3 kilo! De kopzorgen over de overschrijding van de bagagekilo’s breken aan. Het ding staat hiervoor me, maar ik weet nu de reactie van mijn vrouw al … Misschien iets voor een collega bij de KNZB. Ten tijde van Sinterklaas geven we elkaar altijd wat en schrijven er gedichten bij; “Tijdens zijn reizen over zee, krijgt Sint vaak een cadeautje mee …’ etc, u begrijpt hem al en een gegeven paard …, ahum dat geldt natuurlijk ook voor mij … Het is een prachtgeschenk werkelijk waar!

Op de foto met Boris Margeta.

Dag 9

Ik heb vandaag kilometers gemaakt. Ik vraag me eigenlijk af waarom ik daar geen medaille voor krijg, de vierdaagse is er niets bij. Ook heb ik de metro genomen, om naar mijn vertrekkende collegae van de KNZB te gaan, om mijn laptop om te ruilen. De reis is gratis en de metro is fantastisch hier. Zeer modern en hulpvaardige vrijwilligers staan overal klaar om je de weg te wijzen. Van lijn 12 naar 8, daarna 7 en na een uur stond ik weer op dezelfde plek! Ik was blij weer boven de grond tot slot op de plaats van bestemming uit te komen. Ook een wonder!

Vanmiddag was ik in het HHH, op uitnodiging van de NOS om in het programma van radio Olympia om tijdens de wedstrijd van Nederland tegen Italië wat vragen te beantwoorden. Erg leuk. Zo zit je in een studio met koptelefoon op te praten tegen Nederland. Ik had graag mijn zoon Thijs willen feliciteren met zijn verjaardag, maar dat lukte mij niet helaas. De wedstrijd volgen in een radio studio is bloedstollend kan ik u verzekeren. Er wordt natuurlijk druk geschakeld tussen de evenementen en ik raakte het spoor kwijt van de wedstrijd. De laatste periode kon ik wel volgen op tv in gezelschap van onder andere Bart Veldkamp en Tom van ’t Hek. Ook weer zo leuk. Natuurlijk hele gewone mensen verzot op sport.
Wat maakten de waterpolodames het spannend zeg. Voorstaan met twee doelpunten en de Italianen toch terug laten komen, een verlenging spelen en dan ook nog strafworpen. Maar een dikke winst! Super. Het team toont veerkracht en dolgelukkig zijn ‘wij’ met de winst. En nu doorgaan meiden. Ik gun het hen van harte. Winst en verlies ligt in hun competitie dicht bij elkaar. Zenuwen spelen een rol natuurlijk, maar dat geldt ook voor de tegenstander. Ze zijn heel dicht bij een medaille nu, maar ook veraf … Toen de winst een feit was ben ik alsnog snel naar het zwembad gegaan om hen te feliciteren. Uitgelaten was de sfeer. Veel ouders en vrienden van de dames stonden even lekker bij te kletsen. De opluchting was zichtbaar en de blijdschap groot. Ik schudde vele handen en tussen al die handen had ik opeens de hand vast van Pieter van den Hoogenband … (zucht en stilte …) Geweldig allemaal.

Li, Jaime, ik en Elran

Wij kunnen ook het Olympisch stadion in! Dus vanavond gingen we naar het atletiek. Wat gaat dat snel allemaal zeg, echt een prachtige sport. We zagen de 110m horden, 400 meter horen, kogelslingeren en hoogspringen. Daar ga ik beslist nog vaker heen.
De avond werd besloten met een Chinees, in gezelschap van een aantal collega’s. Het werd een soort fondue, and very spicy! Veel knoflook en kruiden zaten in de verdere lichte maar verrukkelijke maaltijd. Morgen hoef ik niet hard te blazen op mijn fluitje denk ik, maar uitkijken dat hij niet vanzelf afgaat! Servië-Italië, heerlijk, ‘Thank you waterpolo!’