Als een droom, maar dan mooier.

Vandaag is de grote dag van de opening. Eerst moest ik het appartement opruimen en met zware koffer naar het hotel gaan. Daar werden mijn verwachtingen overtroffen. Super, wat een mooi hotel en … a single room! Mij staat een verhaal van Peter Bookelman nog helder voor de geest. Hij sliep op een kamer met onze grote (dikke) vriend Jan Bohat uit Tjechië. Die snurkte zo hard en lang dat Peters tijdens die Spelen tot slot in de keuken kwam te slapen om Jan’s lawaai te ontlopen! Die last heb ik niet. De kamer is niet echt groot, maar van alle luxe voorzien en ziet uit op het stadion! Werkelijk op steenworpafstand. In de lobby werden we zeer hartelijk ontvangen. Op weg naar de lift moest ik mijn naam op een groet muurplaquette zetten en een fotograaf nam een foto. Leek wel een beetje op een tennisser die Roland Garros verliet na een gewonnen wedstrijd. In de kamer maakte ik bijna een vreugdedansje, wat een heerlijkheid hier te mogen zijn. Internet aanwezig, koelkast (inhoud heb ik niet nodig), prachtige badkamer, alles top.

Nadat ik alles zorgvuldig had uitgepakt ging ik naar beneden. Halverwege kwam ik mijn Braziliaanse collega Patelli tegen. Samen zijn we naar de watercube gegaan, want daar was de Fina office. Eerst maar cashen (zak/eetgeld ophalen), daarna de openingsticket en de kleding halen. De kleding lukte niet meer dat moet morgen, maar de rest is perfect. Prachtig kaartje ligt voor me: sector M, Tier 1, Aisle 153, 4 uur van te voren moeten we klaar staan. Buiten is het enorm druk. Er staan nu al lange rijen mensen op de straten waar straks klaarblijkelijk het één en ander langskomt. We mogen nu wel het terrein op rondom het stadion. Daar is het erg rustig en alles wordt nauwkeurig nogmaals gecontroleerd. Ik schrijf dit stukje voor de opening. Straks ga ik naar beneden en me klaarmaken voor het moment. Fototoestel is geladen, camera staat klaar!

Ik ben net op mijn kamer en ga schrijven. Geen superlatieven gebruiken denk ik, maar kan dat? Ik denk terug aan hoe ik ooit in de waterpolosport begonnen ben. Ab Versteeg die mij vroeg te komen waterpoloën, de Snippen, de toernooien in Culemborg, Winterswijk en Borculo. Het fluiten dat best lekker ging. Karel Smits die met zijn vrouw Annie mij zag en mij aanmoedigde verder te gaan. Al die weken dat ik wegging voor de sport soms familie en vrouw verbaasd achterlatend (‘Nu al weer weg’). Het spookte allemaal door mijn hoofd en dan nu hier, dit meemaken vanavond in Beijing: ‘Thank you waterpolo’!

Het was adembenemend mooi. Als een droom, maar dan nog mooier. Ik wist niet hoe hard ik moest klappen, met welke camera ik de plaatjes moest maken, als een kind die naar het eerste circusoptreden kijkt, zo zaten Caputti (mijn Italiaanse collega met wie ik ooit in Istanbul op het EJK de finale floot) en ik in het Stadion van Beijing. Massiliamo en ik lieten ons enigszins gaan. We hadden een tas met attributen gekregen en een instructie en voor dat we het wisten, zaten we met vlaggetjes te zwaaien, een shawl te wapperen en lantarentjes te schijnen, met de ‘oooh’s’ en de ‘aaah’s’ om ons heen én uit onze monden. Wervelend was de show. Met grote snelheid lieten enorme aantallen Chinezen hun trommels klinken. De wereldbol, met daarop de aarde getekend met rondlopende mensen er werkelijk op, met beelden uit de sport en het gezicht van kinderen zal ik niet meer vergeten. Het ontroerde mij, sport brengt de wereld samen.

Je zou bijna vergeten hoe iedereen enthousiast de atleten toejuichten toen zij het stadion binnenkwamen. Sommige dingen zijn bijna niet te beschrijven. Ik weet niet hoe je het kan benoemen, maar het was mooi, heel mooi. Zeker ook het ontsteken van de vlam. Wat een wonder zo iemand zo hoog in de lucht over het dak van het stadion, onwerkelijk. En het vuurwerk … Met Joost en Thijs koop ik ieder jaar vuurwerk en we zijn als kinderen zo blij met onze pijltjes, maar dit was andere koek. Terwijl we het stadion uitliepen knalde het nog om ons heen, betoverend. Wat mis ik dan Ditty, Suzanne, Joost en Thijs om het allemaal aan te vertellen hoe het was. Tegelijkertijd is de vlam niet alleen op het stadion ontbrand, dat is het ook bij mij. Ik wil zo goed mogelijk hier presteren, er alles uithalen. Nu geniet ik voorlopig alleen nog na; het was als een droom, maar dan nog mooier!

Een kort filmpje van de wereldbol.