Een huldiging.

Vandaag dus de wedstrijd Kroatië-Servië uitslag 11-8. Wanneer zo’n wedstrijd vol van spanning goed is afgelopen en je met je collega naar de kleedkamer loopt, geeft dat echt een fantastisch gevoel. Het scheidsrechtervak is mooi en collega’s herkennen het gevoel wel: op het toppen van je kunnen proberen te presteren en wanneer dat lukt, super. Vermoeidheid slaat toe of de adrenaline spuit door je lijf. Je werkt er naar toe, je leeft er voor en dan is het voorbij. Die ‘kick’ van; horen bij zo’n wedstrijd, leiding er aan geven, daarom ben ik scheidsrechter geworden. Het is een prachtig vak! Wanneer je het lef hebt, kan ik het ieder van harte aanraden! Dat gevoel bereik je echt niet enkel op de Spelen, dat kan ook in de competitie zijn op elk niveau.

Zo, genoeg nu over de wedstrijd en het scheidsrechter zijn. Vanavond ging ik dus naar het HHH. Het grappige van dit stukje schrijven naar Nederland is dat ik er al geweest ben en dat jullie het vanavond nog kunnen zien! Het programma (egenlijk onderdeel van het programma) wordt hier immers opgenomen. Sinds de spelen van Barcelona heb ik zo’n huldiging in het HHH niet meer meegemaakt, maar het is heel bijzonder. Kan ik het gevoel daarvan uitleggen, die gekte en die vreugde? Misschien …, maar vergelijk het maar met het schaatsfestijn in Thialf of met een voetbalwedstrijd van Nederland tijdens een groot toernooi . We hebben ons voor zo’n wedstrijd in stelling gebracht. De beamer hangt, de straten zijn versierd en de mensen zijn verkleed. Oranje, alles oranje en … er wordt gescoord! Die gekte die er dan ontstaat, zoals tijdens het EK, zo’n gevoel, dat is er hier. Alleen wordt er wat langer gescoord, ik bedoel het juichen duurt een paar uur en, ook heel belangrijk, het loopt nooit met een deceptie af. Daarnaast zijn we opeens onomstotelijk een fan van alle sporten. Fan van het judo, fan van het zwemmen en als morgen iemand wint met luchtdrukpistoolschieten, dan sluiten wij die sport in onze armen. Misschien komt het ook omdat we allemaal zo ver van huis zijn en trots zijn op ons kleine landje in deze grote gekke wereld. We vieren feest, zingen, klappen en iedereen hoort erbij. We eten een broodje kroket of een patatje (dat is allemaal ook hier te koop), lezen de actuele ochtendkrant (!) en dat vinden we heerlijk, ook al is dat nieuws ons al lang bekend. In Nederland lopen we in de supermarkt straks elkaar gewoon weer voorbij, maar hier zeggen we elkaar gedag en maken een praatje. Sport verbroederd.

Humberto Tan haalde, voor de huldiging van judoka Elisabeth Willeboordse, een Australiër het toneel op. Humberto vertelde het publiek dat zo’n huldiging niet gebruikelijk is in dit fantastische sportland en dat het leuk zou zijn wanneer ‘wij’ hem eens dat zouden willen laten meemaken. De man had namelijk vandaag brons gewonnen bij het kanovaren (onmiddellijk vonden wij dit ook een geweldige sport). De Australiër zal zich het moment lang heugen. Uitzinnige fans, dat zag hij voor zich. Hij heeft nooit geweten zoveel fans te hebben! Toen de huldiging afgelopen was keerde hij nog even terug om van het toneel af nog een foto voor thuis te maken (zij zouden hem namelijk thuis niet geloven; ‘Echt? Duizenden fans?’ Hier kijk maar) en het feest begon weer opnieuw. Tot slot ging hij op de handen liggend van de mensen naar achteren. Ook onze judoka werd zo gehuldigd, dat moet een mooi moment zijn voor haar en wat doet het judo het toch altijd weer goed op de spelen (ik ben een fan!).

Eerlijk gezegd hoef ik niet iedere dag in zo’n feestende menigte te staan. Ik doe mee, maar sloop toch op een goed moment naar achteren, de drukte uit naar buiten. Onderweg kwam ik twee collega waterpoloscheidsrechter tegen! Ze wisten het niet van mij, maar hadden begrepen dat het hier ’s avonds gezellig moest zijn! Er zijn weinig landen die dit zo vieren. De nuchterheid ontstegen, ook dat is Nederland.
Morgen spelen de waterpolodames tegen Griekenland. Een mooie tegenstander en eigenlijk moeten ze nu winnen. De volgende tegenstander is immers Australië en dat is altijd een lastige tegenstander voor ons. We zullen zien, maar wanneer zij een medaille zouden winnen, dan beloof ik vast dan blijf ik kijken in het huis tot de laatste snik. Ik zie het al voor me, al die dames op het podium en een paar duizend man eindelijk fan van die machtige sport waterpolo, dat zou wat zijn!